Friday, December 28, 2012

अजबसा है चमन यारों


आज पहाटे तिने शेवटचा श्वास घेतला. तिच्या शेवटच्या श्वासाने पूर्ण देशाचा श्वास गुदमरला. माझे स्पष्ट मत आहे की जेंव्हा असाह्य तरुणीवर बलात्कार होतो तेंव्हा तिची अब्रू तर लुटली जातेच पण खर्‍या अर्थाने समाजाची आणि देशाची अब्रूच लुटली जात असते हे सर्वांनी ध्यानात ठेवायला हवे.
पण एक गोष्ट खरी की त्या पिडित मुलीचे बलिदान व्यर्थ जाणार नाही. या घटनेमुळे संपूर्ण देश आणि विशेषतः तरुणाई ढवळून निघाली आहे.. हा भविष्यासाठी शुभशकून ठरावा.
शासन आणि राजकारणी यांच्या बद्दल काय बोलावे ! सारेच संवेदनाहीन जनावरे. लहान लहान कारणासाठी कायदा हातात घेणारे, बसेसची तोडफोड करणारे, रास्ता रोको करणारे शूरवीर कुठे लपले आहेत? एका शब्दानेही ते बोलत नाहीत. ही आज देशाची शोकांतिका आहे. यातून मार्ग निघायलाच हवा. या बाबत शासन कांही करेल अशी अपेक्षा कुणीही करू नये. शेवटी तरुणाईनेच पुढाकार घ्यायला हवा.
पण इतिहास सांगतो की अशा घटना आणि अंदोलने पावसाळ्यातील कुत्र्याच्या छत्रीचे (मश्रूम) अल्पायुष्य घेवून येतात आणी जातात. पुन्हा वर्षाखेरसाठी आणि नवीन वर्षाचे स्वागत करण्यासाठी पार्ट्या होणार. पुन्हा मदहोश वातावरण आणि कांही स्त्रियांच्या अब्रूंचे धिंडवडे! शेवटी "जन पळ भर म्हणतिल हाय हाय" हेच खरे. असे झाले तर ब्रेव्हहर्ट मुलीचा आत्मा स्वर्गात कण्हेल "हेच फल काय मम तपाला". अर्थात मला निराशावादी होणे आवडत नाही. लवकरच पहाट होईल, सूर्य उगवेल. या सकारात्मक घटनेसाठी वेळ आणि निमित्त हवे होते नियतीला कदाचित. ते दोन्ही आज मिळाले आहेत.
मी या घटनेने खचून गेलो होतो. उद्वेगाच्या भावनेतून दोन रचना केल्या. आज निधनाची वर्ता ऐकून पुन्हा माझ्यावर अघात झाला. मी आज ही दुर्दैवी बातमी एका उर्दू टीव्ही चॅनल ऐकली म्हणून कविता उर्दूतून लिहिण्याचा प्रयत्न केला आहे. मला पूर्ण कल्पना आहे की माझ्या एका कवितेमुळे कांही फरक पडणार नाही. पण माझा अक्रोश व्यक्त करण्याचा हाच एकमेव मार्ग माझ्या हाताशी आहे.
 सुरुवातीलाच कांही उर्दू शब्दांचे अर्थ वाचकाच्या सोयीसाठी दिले आहेत 
१) माजरा--घटना २) हैवानियत--जनावरा/पशूसारखे वागणे ३) मोहताज--अवलंबून असणे, दीन असणे
४)ज़हमत-- त्रास, वेदना ५) फ़ित्रत-- स्वभाव ६) रूबरू--समोरा समोर, फेस टु फेस
७) इर्शाद-- मुशायर्‍यात ग़ज़ल्/शेर वाचण्यास श्रोत्यांनी दिलेली परवानगी ८) मातम--शोक, मोर्निंग
९) मरघट-- स्मशान भूमी

ना फूलका मौसम यहाँ
तितलियाँ दिखती नही
अजबसा है चमन यारों
कलियाँ यहाँ खिलती नही

लूट ली इज़्जत किसी की
माज़रा यह रोज़ का
क्या है जल्दी? मामला है
एक लंबी खोज का
फैसला आये न आये
ज़िंदगी रुकती नही
अजबसा है चमन यारों
कलियाँ यहाँ खिलती नही

भेडियोंका ख़ौफ इतना
हैवानियत का राज है
इस कदर हालात बिगडे
इन्सानियत मोहताज है
छा गया इतना अंधेरा
रोशनी दिखती नही
अजबसा है चमन यारों
कलियाँ यहाँ खिलती नही

इज़्जतोंके लुटेरोंको
डर नही, ज़हमत नही
गुनहगारोंको सज़ा दे
देश की फ़ित्रत नही
आइनेसे सूरतें भी
रूबरू करती नही
अजबसा है चमन यारों
कलियाँ यहाँ खिलती नही

ना कंही गजलें सुनी है
ना कभी इर्शाद भी
ना बाग़ावत शायरोंने
की कभी फर्याद भी
महफ़िलें गुमसुम यहाँ की
क्यूं शमा जलती नही
अजबसा है चमन यारों
कलियाँ यहाँ खिलती नही

ढेर लाशोंके पडे है
क्यों नही मातम कंही?
साँस लेते लोग है पर
ज़िंदगी जीते नही
गाँव मरघट बन गया पर
लाश भी जलती नही
अजबसा है चमन यारों
कलियाँ यहाँ खिलती नही


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com


Wednesday, December 26, 2012

एकावास


एक अकेला एकावास
हर पल लंबा और उदास

भीड़ भरी बस्ती में अब क्यूं
गलियारें हो गये है सूने
था कारवाँ इर्द गिर्द में
पल पल रिश्ते थे बूने
ना जाने क्यूं ना रह पाता
खुद ही अपने खुद के पास?
एक अकेला एकावास
हर पल लंबा और उदास

आस लगाकर धडकन थामे
इंतज़ार उनके आने का
जुनून है गुल होने का और
खो कर खुदको पाने का
दस्तक सुनते ही लगता है
आया कोई अपना खास
एक अकेला एकावास
हर पल लंबा और उदास

ना जाने यह रात गुज़रने
कितने लग जायेंगे बरस
ख़स्ता हालत खराब मेरी
सब खाते है मुझपे तरस
ग़ैर भी अभी लगे है देने
अपने होने का अहसास
एक अकेला एकावास
हर पल लंबा और उदास


निशिकांत देशपांडे  मो.क्र,९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Tuesday, December 25, 2012

स्वागतम नव वर्ष का


फासला मिटता रहे
कारवाँ बढता रहे
मंज़िलों की हर सिढी
हर कोई चढता रहे

हवा मे है ताज़गी
और क्षितिज पर लालिंमा
नज़र न आये कंही
निशा तेरी कालिमा
पर लगा कर पंछियोंके
हर कोई उड़ता रहे
मंज़िलों की हर सिढी
हर कोई चढता रहे

दिलमे हो झंकार हरदम
गीत और संगीत का
हर कोई खुल कर करें
ज़िक्र अपने मीत का
एकही हो तार दिलमे
दिलरुबा छिडता रहे
मंज़िलों की हर सिढी
हर कोई चढता रहे

साल मे नव हर जगह
उजाले मिल जायेंगे
याद कर गुज़रे दिनों के
अंधेरे क्या पायेंगे?
मिल गये फिर भी अंधेरे
हर कोई लड़ता रहे
मंज़िलों की हर सिढी
हर कोई चढता रहे

स्वागतम नव वर्ष का
खोल कर बाहें करें
बीज बोने नफ़रतों का
काम हम काहें करें?
चंद अक्षर प्यार के
हर कोई पढता रहे
मंज़िलों की हर सिढी
हर कोई चढता रहे


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

नवीन साली मिळो उभारी


श्वास भरूनी धेय दिशेने
करू तयारी उडावयाची
नवीन साली मिळो उभारी
नव्या दमाने उडावयाची

जे सरले, गंगेत मिळाले
नको बेरजा वजावटीही
आळवूत या नवीन गाणे
नवे ताल अन् सुरावटीही
असोत स्वर वादी संवादी
सुरेल गोडी जपावयाची
नवीन साली मिळो उभारी
नव्या दमाने उडावयाची

नको फुलांचे अन् पानांचे,
तोरण लाऊ माणुसकीचे
"फक्त जगावे अपुल्यासाठी"
धोरण बदलू वागणुकीचे
नको मुखवटे, आस जागवू
सभ्य माणसे बनावयाची
नवीन साली मिळो उभारी
नव्या दमाने उडावयाची

डोळ्यामध्ये तेल घालुनी
सावध सारे सचेत राहू
अत्त्याचारा विरुध्द लढण्या
स्फुरण पावू दे सदैव बाहू
हिंमत होवो कधी न कोणा
कळ्या कोवळ्या खुडावयाची
नवीन साली मिळो उभारी
नव्या दमाने उडावयाची

मी न कधीही ईशकृपेचा
केला गाजावाजा आहे
कुठे पोंचलो? काय जाहलो?
शिल्पकार मी माझा आहे
भाळावरची नशीब रेषा
उगाच का मग बघावयाची?
नवीन साली मिळो उभारी
नव्या दमाने उडावयाची

कधी फुलांची शेज नव्हे हे,
जीवन म्हणजे एक लढाई
सदैव तत्पर संकटावरी
निर्णायक करण्यास चढाई
बघावयाची वाट कशाला?
पुन्हा नौबती झडावयाची
नवीन साली मिळो उभारी
नव्या दमाने उडावयाची


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com





Sunday, December 23, 2012

श्वान की व्यथा


जब मै सुनाउं मेरी नही, पूरे श्वान जन की व्यथा
बन जायेगी इन्सानों के घटियापन की कथा

समानताएं कुछ होती है, देव और दानव मे भी
वैसेही कुछ होती है श्वान और मानव मे

आपमे कुछ तो अमीर है, बाकी है बिकते सस्ते मे
हममे से कुछ बंगलों मे, बाकी रहते है रस्तेमे

आगे पीछे करते हो तुम, जिस से आप का हो फायदा
देख के मालिक दुम हिलाना हमारे पास भी है कायदा

पा कर सफलता मतलब मे, आप है जाते उसको भूल
धक्का खाके भी मालिक से ईमान रखना अपना कूल

संस्कृतीका अपनेही करते रहते हो टणत्कार
हम तो कभी नही करते, मादियों पर बलात्कार

दुसरोंका चूस कर खून संचय न करे कल के लिए
हम है हरदम सैलानी, जीते है आज पल के लिए

हो कर मोहीत आप पर, कुछ कुत्ते है घुसे आप मे
पता नही आपको शायद, डूब रहे है पाप मे

आतंकवादी भेजनेका आज कल है जमाना
हमने भेजे है और कोई आपने शायद न जाना

भ्रुण हत्त्या करने डॉक्टर भेजे, और झगडे करने प्लीडर
आतंक अच्छा मचा रहे है, कामगारके लीडर

नेता आप मे कौन है, हमे कुछ पता नही
ढूंढ ढूंड कर थक गये, पा न सके उनको कंही

अंदरसे संसद के क्यों भोकना सुनाई देता है?
अंदर मेरे भाई बहन या आपके नेता है?

तुम तो कारण हो औरों की पीडा और व्यथाओं के
खलनायक हो तुम हमारी व्य्थापूर्ण कथाओंके

तुम पर भोंके तो क्या भोंके, गुस्सा नही आता है तरस
अंतर मन मे झाको बदलो, बीत न जाये और बरस


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com


Thursday, December 20, 2012

मी किती ते आवरावे?


आठवांच्या अडगळीला
कारणाविन का जपावे?
अन् पसार्‍याला मनीच्या
मी किती ते आवरावे?

जे सुखाचे क्षण दिले तू
काचती आता मनाला
कोंडल्याने अंतरी ते
दु:ख वाटे हर क्षणाला
सांगण्या सल हा मनीचा
मी कुणाला बोलवावे?
अन् पसार्‍याला मनीच्या
मी किती ते आवरावे?

ना कुठेही आडपडदा
पारदर्शक हा असा मी
जे मनी ते बोलण्याचा
घेतला आहे वसा मी
काळजाला मुखवट्याने
वेगळे का रंगवावे?
अन् पसार्‍याला मनीच्या
मी किती ते आवरावे?

छेडले होते तराने
मी सतारीवर जरासे
का अशा तुटल्यात तारा?
काय कामाचे खुलासे?
हरवलेला सूर असता
गीत कुठले गुणगुणावे?
अन् पसार्‍याला मनीच्या
मी किती ते आवरावे?

झोपल्यावर रोज रात्री
तू अशी येतेस का?
जाग आल्यावर त्वरेने
सांग तू विरतेस का?
जाग का आली म्हणूनी
रोज मी का हळहळावे?
अन् पसार्‍याला मनीच्या
मी किती ते आवरावे?


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com




Tuesday, December 18, 2012

एक कोपरा दाखव देवा


परवा दिल्लीत बसमधे एका तरुणीवर कांही श्वापदांनी बलात्कार केला. ही बातमी वाचून आणि टी.व्ही.वर या बाबत चर्चा ऐकून मन उद्विग्न झाले. प्रथमच मला मी एक भारतीय असल्याची लाज वाटली. अतिशय दु:खी मनाने ही रचना लिहिली नाही तर कलमेतून आसवांप्रमाणे ओघळलेली आहे. प्रस्तूतः

तारुण्याच्या लोण्यासाठी
शक्य कसे हे? बोका नाही
एक कोपरा दाखव देवा
जिथे स्त्रियांना धोका नाही

मला वाटते स्त्रीची अब्रू
मळलेल्या कणकीसम असते
घरात उंदीर कुरतडती अन्
गिधाड बाहेर चोंच मारते
एक रात्रही नसते जेंव्हा
चुकला ह्रदयी ठोका नाही
एक कोपरा दाखव देवा
जिथे स्त्रियांना धोका नाही

कसा कायदा देशामध्ये?
बलात्कारिता दु:ख भोगते
पळवाटांचा घेत सहारा
नराधमांचे खूप फावते
अटके आधी मिळे जमानत
बाल तयांचा बाका नाही
एक कोपरा दाखव देवा
जिथे स्त्रियांना धोका नाही

इमाम, पाद्री, भगवे साधू
सभ्य मुखवटे, क्षुद्र माणसे
धर्म अफूची गोळी देती
कुणी न पाळी तत्व फारसे
सार्‍या नजरा वखवखलेल्या
कुणीच बाबा काका नाही
एक कोपरा दाखव देवा
जिथे स्त्रियांना धोका नाही

नराधमाला स्त्रीलिंगी अन्
पतिव्रतेला पुल्लिंगी का
शब्द नसावा? तुझी माणसा
हीच खरी रे शोक-अंतिका
सभ्य मुखवटा टिकून असतो
जोवर गावत मौका नाही
एक कोपरा दाखव देवा
जिथे स्त्रियांना धोका नाही

ऐलतिराची गंगा थकली
धुवून पापे दुष्टजनांची
काय राहिले जगात आता?
ओढ लागली पैलतिराची
तरावयाला भवसागर हा
आज कुठेही नौका नाही
एक कोपरा दाखव देवा
जिथे स्त्रियांना धोका नाही


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

कैदेत बंद आहे


आरंभ या जगाचा
मी निर्विवाद आहे
का मी परंपरांच्या
कैदेत बंद आहे?

आहोत अप्सरा पण
अस्तित्व काय आमचे?
देवास रिझविण्याला
का रोज नाचायचे?
नारीस शोषण्याचा
आय्याश छंद आहे
का मी परंपरांच्या
कैदेत बंद आहे?

वस्तीत लुटारूंच्या
हसणे जरा उमलणे
उपयोग संपल्यावर
कोमेजणे नि सुकणे
निर्माल्य वळचणीला
सरला सुगंध आहे
का मी परंपरांच्या
कैदेत बंद आहे?

मेल्यासमान जगणे
जगता हजार मरणे
पर्याय हेच आम्हा
तगमग उरात जपणे
गुदमर कुणा न दिसतो
हे विश्व अंध आहे
का मी परंपरांच्या
कैदेत बंद आहे

चुरगळ कळ्या फुलांचा
लिलया करून जाती
निर्लज्जपणे दिवसा
फिरतात उजळमाथी
का आमुचाच देवा
अंधार गर्द आहे?
का मी परंपरांच्या
कैदेत बंद आहे

मागून का जगी या
मिळते कुणास कांही?
लढण्या शिवाय आता
दुसरा उपाय नाही
हातात खड्ग धरले
मनिषा बुलंद आहे
का मी परंपरांच्या
कैदेत बंद आहे


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३

Monday, December 17, 2012

तुझीच आठवत प्रीत होतो


उबार्‍यात मी पंखाखाली
थंड चांदण्यास पीत होतो
विरहकाळच्या अवसेला मी
तुझीच आठवत प्रीत होतो

लपाछपीचा खेळ खेळता
तुझी मस्करी करीत होतो
व्यर्थ शोधले, मी तर लपलो
गालावरच्या खळीत होतो

ग्रिष्म जसा तुज छळू लागला
मी पडलो काळजीत होतो
तुला गारवा देंण्यासाठी
आलो श्रावणसरीत होतो

मला उदासी कधी न शिवली
समीप तुझिया खुशीत होतो
रोज नव्याने माळलेस त्या
गजर्‍याच्या टवटवीत होतो

तुला वाटले तुझ्याविना मी
विरहाच्या तावडीत होतो
कयास चुकला तुझा, मी तुझ्या
स्वप्नांच्या पालखीत होतो

गुदमरलो मी तुझ्या जरासा
आठवणींच्या धुळीत होतो
कुणात रमलो?, मी तर वेडे
तुजवर कविता लिहीत होतो

शमा पाहिली तेवत असता
म्हणून मी मैफिलीत होतो
परवान्यासम जळण्यासाठी
आस मनी जागवीत होतो

कधी जाहले प्लॅटोनिक लव्ह?
शोधत मी डायरीत होतो
तू चौथीच्या बोर्डाला अन्
मजनू मी सातवीत होतो


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com


Friday, December 14, 2012

बेगाने रह गये

लब पर उदास विरह के
दो गाने रह गये
इतने करीब आ कर भी
बेगाने रह गये

मंज़िल नही थी और कोई
जाये तो किधर जाये?
सुनता नही है आज कोई
गाये तो किधर गाये
आरमाँ बहूत थे सोये
जगाने रह गये
इतने करीब आ कर भी
बेगाने रह गये

मुसकान झलकती थी मेरी
मेरी हर एक बात पर
लिखा था नाम तुमने मेरा
नर्म रेत पर
गाने मिलनके साज पर
बजाने रह गये
इतने करीब आ कर भी
बेगाने रह गये

हम से कभी न आया गया
ना तुम बुला सके
दुनिया के डर को कभी
ना हम भुला सके
मौसम था प्यार का मगर
अनजाने रह गये
इतने करीब आ कर भी
बेगाने रह गये


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३


Saturday, December 8, 2012

ज़ख्म

ज़ख्म मेरे, आप कहिये
आपसे क्या कह गये?
देख लेना ज़ख्म हसते
दर्द सारे सह गये

ज़ख्म तेरा एक काफ़ी
है भुलाने दर्द सारे
शुक्रिया तेरी वजह से
दर्द है बेदर्द सारे

मत डराओ ज़्खमसे यूं
ओ मेरे हमराह है
काफ़ीले खुशियोंके हरदम
मेरे लिये गुमराह है

बेजुबाँ है ज़ख्म मेरे
ज़िक्र उनका क्यों करे?
अपनोंने कुछ दिये, कुछ
उनसे मिले जो है परे

ज़्ख्म काफ़ी है पुराने
और कुछ तो है नये
सुर्ख हाथोंको सहारा
देते रहे सब कुछ सहे

ज़ख्म कहते है, ये इन्सां
दर्द मे खुश है अजब !
दर्द की बस्तीमे रुतबा
खैरमक़्दम बा आदब


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३

Sunday, December 2, 2012

सुखाचा शोध

सुखाचा शोध

वार शनीवार. वेळ सायंकाळचे साडेसात. फोनची घंटा खणाणली आणि आम्हा दोघांच्याही- मी आणि माझी पत्नी- चेहर्‍यावर एकदम खुशीचे भाव उमटले. सौ. लगबगीने फोनजवळ गेली. अकेरिकेहून मुलीचा फोन होता. त्या काळी मोबाईल जास्त प्रचलीत नव्हते. सोफ्यावर बसून ती मुलीशी बोलत होती. फोनवर मायलेकीच्या प्रशस्त गप्पा चालू होत्या. वीकएंडला काय केले? नातीचं कसं काय चालू आहे? आमका आमका पदार्थ कसा बनवायचा वगैरे वगैरे. आशा गप्पा पाऊण तास ते एक तास चालायच्या. मी तिच्या जवळ बसून गप्पा शांतपणे ऐकत किंवा ऐकण्याचा प्रयत्न करत होतो. शेवटचे दोन तीन मिनिटे माझा नंबर लागायचा. बाबा म्हणजे प्रकृती कशी आहे? प्रकृतीला जपत जा आणि पैशाची काळजी करू नका एवढ्या पुरतेच! मी तरूण असताना फोन नव्हते. पत्र लिहायचा प्रघात होता. आज मला चांगलं आठवतय की मी आईलाच पत्र लिहित असे आणि अगदी शेवटी बाबांना साष्टांग नमस्कार एवढाच काय तो त्यांचा उल्लेख असायचा. फरक एवढाच की आमच्या वेळी जे लेखी होतं ते आता फोनवर तोंडी झालं आहे. रविवारी मुलगा आणि सूनबाई फोन करत असत. नातं जरी वेगळं असलं तरी संभाषणाचा आकृतीबंध तोच. फोनवरील संभाषण संपलं की पुन्हा भयाण एकटेपण, खिन्नता, खायला येणारं प्रशस्त घर.
हा प्रकार गेली पंधरा वर्षे आमच्या आयुष्यात चालू आहे. पहिले चार पाच वर्षे मुले परदेशी गेल्यानंतर नोकरीच्या कामात मी खूप व्यस्त होतो. पत्नी पण बर्‍या पैकी तिने निर्माण केलेल्या मैत्रिणिच्या समूहात व्यस्त असायची. जसा निवृत्त झालो तसा एकटेपणाच्या आणि रिकामपणाच्या झळा जास्तच जाणऊ लागल्या.
मुलं आलटून पालटून दोन वर्षातून एकदा यायची, तीन आठवड्यासाठी. या तीन आठवड्यात थोडे दिवस सूनबाईच्या माहेरी किंवा मुलीच्या सासरसाठी असत. पण हे दिवस म्हणजे आमच्या जीवनातील सुवर्ण काळ ! या काळात खर्‍या अर्थाने आम्ही दिवाळी साजरी करत असू. घरात गर्दी, नातवंडांचा गोंध्ळ, घरातला अस्ताव्य्स्तपणा, पण सगळं कसं आम्हा दोघांनाही आवडायचं. हिची तर खूप गडबड असायची. कोणाला काय आवडतं याची यादी तयार करून आठवून आठवून पदार्थ बनवणे आणि मायेने भरवणे हा तिचा आवडता छंद होता.
मुलं परत गेली की पुन्हा घर मोठं वाटायला लागायचं. अक्षरशः घर खायला उठत असे. तसं पाहिलं तर घरात काय नव्हतं? पैसा अडका, चैनीच्या वस्तू, उच्चभ्रू वर्गात मोडणारं रहाणीमान. पण कशाची तरी वानवा नेहमीच जाणवायची. आयुष्याला एकटेपणाची किनार कायम काचत असे. सारे आहे पण कांहीच नाही अशी अवस्था होती. मुलं असताना दिवस कसे भुर्रकन उडूणन जायचे. म्हणतात ना आसवाचे दिवस कासवाचे असतात ! आम्ही हेच तंतोतंत अनुभवत होतो.
आयुष्य पण कसं विचित्र असतं पहा! उतारवयात जेंव्हा नको तेंव्हा पैसा भरपूर असतो. डॉक्टरांनी घातलेल्या बंधनामुळे खाण्यावरचा खर्च पण अगदी माफक असतो. मुलं सातासमुद्रापार असल्यामुळे वृध्दापकाळी भरपूर एकांतवास (प्रायव्हसी) मिळतो जो आता जीवघेणा भासतो.
असच चाचपडत जीवन जगत असताना, एकेदिवशी कांही जणांच्या संपर्कात येवून आमच्या विभागात हास्यक्लब आणि ज्येष्ठ नागरीक संघाची स्थापना झाली. आम्ही दोघेही सर्व कार्यक्रमात खूप सहभाग घेऊ लागलो. नवीन लोकांचा सहवास लाभल्यामुळे एकलकोंडेपणा जरासा दूर झाला. श्वास थोडा मोकळा झाल्यागत वाटायला लागला.

आमच्या घराच्या जवळच एकदीड किलोमिटर अंतरावर मुलांचा एक अनाथाश्रम आहे. त्या आश्रमास आम्ही सर्व ज्येष्ठ मंडळी भेट द्यायला गेलो. तेथील एकएक गोष्ट ऐकून, पाहून मन कसं पिळवटून निघालं. संस्थाचालकांचा सेवाभाव पाहिला आणि मी नतमस्तकच झालो.
आम्ही उभयतांनी यावर चर्चा करून या अनाथाश्रमाशी जोडून घ्यायचं ठरवलं. आता आम्ही आठवड्यातून दोन तीन दिवस आश्रमात जात असतो. पडेल ते आणि जमेल ते काम तिथे करतो. तिला संगीताचं अंग असल्यामुळे ती तिथे गाणं शिकवते.
काळाच्या ओघात आमचं त्या मुलांशी नातं विणलं गेलय. त्यांचे निरागस चेहरे, वाळवंटात हिरवळ दिसल्यावर जसे वाटते तसे समाधान देतात. सुरुवातीला स्वतःला विरंगुळा या मर्यादित कारणासाठी आम्ही जात असू. आता त्या संस्थेशी आम्ही छानपणे बांधले गेलो आहोत. विरान आयुष्यात कारंजं असावं तसं झालय आम्हाला. जीवनाचा चेहरामोहराच बदलून गेला आहे. आता आम्हाला मोकळेपणा असा नसतोच.
अनाथाश्रमाच्या वर्धापन दिना निमित्त सांस्कृतिक कार्यक्रम करायचा होता. माझ्या पत्नीने खूप मेहनत घेऊन मुलांकडून गाणी बसवून घेतली. कार्यक्रमात जेंव्हा सर्व श्रोत्यांनी टाळ्यांच्या कडकडाटात गाण्यांना दाद दिली तेंव्हा माझ्या पत्नीलाच मूठभर मास चढल्या सारखं वाटलं. आम्हा दोघांनाही खूप खूप आनंद झाला.

एकदा प्रकृती ठीक नसल्या कारणाने आम्ही दोघेही अनाथाश्रमात एक आठवडा जाऊ शकलो नाहीत. लगेच आश्रमातील चार मुले घरी चौकशीसाठी आली आणि येताना आश्रमात नाश्त्यासाठी केलेले थोडे पोहे आमच्यासाठी घेवून आले. पोहे थंडगार झालेले होते  पण त्यात आपुलकीचा भरपूर उबारा होता  पोहे खाताना मन कसं भरभरून येत होतं. त्या रात्री आवंढा गिळत या नवीन नात्यावर थोड्या ओळी भावना व्यक्त करण्यासाठी लिहिल्या ज्या अशा होत्या.

जे कुणी नव्हतेच माझे, सोयरे झाले कसे?
वृक्ष असूनी पिंपळाचा फूल हे आले कसे?

मायबापांनी मुलांना सोडले रस्त्यात का?
गोड त्यांच्या हासण्याला लावले ताले कसे?

त्या निरागस बालकांना आस नव्हती फारशी
अल्प ओलाव्यात कळले विश्व हे चाले कसे

ग्रिष्म होती जीवनाची कुंडली माझ्या तरी
प्रेम शिडकाव्यात माझे अंग हे न्हाले कसे?

आता विचार करायलाही वेळ नसतो एवढी गती जीवनाला प्राप्त झाली आहे. पण जेंव्हा जेंव्हा विचार करतो तेंव्हा तेंव्हा मनात येते की एकेकाळी आम्ही सुखाचा शोध सातासमुद्राच्या पार म्हणजेच मुलगा, मुलगी, सूनबाई, जावईबापू आणि नातवंडात घेत होतो पण दु:खीच होतो. थोडा सकारात्मक विचार आणि कृती केली आणी सुखाचा झुळझुळता झरा घराजवळच सापडला. यालाच तर म्हणतात काखेत कळसा आणि गावाला वळसा!


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

Saturday, December 1, 2012

अच्छा बुरा

सीख न दो अच्छा बनने की
संकटमे होगी धरती
हम लोगों के कारण होती
अच्छे लोगोंकी आरती

ऋषी मुनी ज्ञानी न पनपते
अज्ञानीबिन यहाँ वहाँ
पाँच पांडवों के हित मे ही
जन्मे कौरव शतक यहाँ

रामकी प्रतिमा यूं न दमकती
अगर न होता रावण
ग्रिष्म न होता कालचक्रमे
मन न लुभाता सावन

महिषासुरने रक्त बहाया
पुजनीय बनी काली माँ
बुराइयाँ इस जगमे रहते
अच्छोंकी है शुभ प्रतिमा

संशयग्रासित राम न होते
अग्निदिव्य क्यों करे सीता
अर्जुन जब संभ्रम मे डूबे
जगने पायी अमर गीता

क्या अच्छा क्या बुरा विश्व मे
एकबिना है दूजा आधा
बुरों को रहना है बुरा ही
विश्व हित का गणित है साधा


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Friday, November 30, 2012

आज उमलली कळी लाजरी

मंद हवेच्या झोक्यावरती
मीत मनीचे गुणगुणले मी
आज उमलली कळी लाजरी
गोड अनुभुती, शिरशिरले मी

गेले असता भल्या पहाटे
फुले वेचण्या प्राजक्ताची
गंध घेउनी झुळूक येता
सळसळली पाने झाडाची
अंगावरती टपटपलेल्या
दवबिंदूंनी थरथरले मी
आज उमलली कळी लाजरी
गोड अनुभुती, शिरशिरले मी

चिउकाऊच्या गोष्टी सरल्या
स्वप्न गुलाबी पडू लागले
गोंधळ सारा किती अनामिक !
भाव आगळे मनी जागले
"तारुण्याशी हात मिळव तू"
कानी माझ्या कुजबुजले मी
आज उमलली कळी लाजरी
गोड अनुभुती, शिरशिरले मी

मला न कळले काय जाहले
कुठे तरी मन हरवुन असते
आरशात मी बघता बघता
कारण नसता गाली हसते
बिंब सांगते हळूच कानी
किती अताशा रसरसले मी
आज उमलली कळी लाजरी
गोड अनुभुती, शिरशिरले मी

मधाळ नजरा पुन्हा पुन्हा का
वळून माझ्यावरती पडती?
जणू वादळी सापडलेली
मी मिणमिणती असाह्य पणती
मुक्त बालपण कुठे हरवले?
लाख बंधने, हिरमुसले मी
आज उमलली कळी लाजरी
गोड अनुभुती, शिरशिरले मी

भावी युवराजाच्या स्वप्नी
रोमांचित मी झाले कणकण
इंद्रधनूचे चित्र रेखता
सुखावले अंतरी, तरी पण
मातपित्यांना कसे मुकावे !
उशीत रात्री मुसमुसले मी
आज उमलली कळी लाजरी
गोड अनुभुती, शिरशिरले मी


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com



Thursday, November 29, 2012

रह गये

मंज़िल न मिल सकी तो क्या?
राह चलते तो रह गये

सपने न दिख सके तो क्या?
आँख मलते तो रह गये

पत्थर दिल मिले है तो क्या?
खुद पिघलते तो रने

नज़रोंसे न पिलाये तो क्या?
ज़हर निगलते तो रह गये

ज़ख्म़ कितनेभी दिये है तो क्या?
सब भूलते तो रह गये

रोशन नही शमा है तो क्या?
आशिक जलते तो रह गये

मुरझाया हुआ समा है तो क्या?
फूल खिलते तो रह गये

बादाल घने न छये तो क्या?
अश्कं गलते तो रह गये.


निशिकांत देशपांडे मो.क्र.९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

अस्तित्वाची लाज वाटते

पिढी दर पिढी ठायी ठायी दु:ख भोगते
मलाच माझ्या अस्तित्वाची लाज वाटते

जन्मताच मी रडले, कोणी हसले नाही
दारावरती तोरण साधे सजले नाही
दिव्या ऐवजी ज्योत जन्मली, माय कोसते
मलाच माझ्या अस्तित्वाची लाज वाटते

दादाला तर आई घेते खांद्यावरती
जरी धाकटी, चालत असते ओझे हाती
तो खेळाया जातो अन् मी घरी रांधते
मलाच माझ्या अस्तित्वाची लाज वाटते

कधी द्रौपदी, कधी अहिल्या, कधी जानकी
जन्म वेगळे दु:ख भोगणे माझ्या लेखी
पुराणातला स्त्रीचा महिमा फक्त वाचते
मलाच माझ्या अस्तित्वाची लाज वाटते

सभोवताली सर्व श्वापदे आसुसलेली
हरिणीसम मी सदैव असते भेदरलेली
गुदमरते पण बुरख्याने मी मला झाकते
मलाच माझ्या अस्तित्वाची लाज वाटते

परीघ माझा कुणी आखला मला न ठावे
घाण्याच्या बैलासम मी दिनरात फिरावे
श्वास सोडण्या शेवटचा मी वाट पाहते
मलाच माझ्या अस्तित्वाची लाज वाटते

चार पुस्तके वाचुन पूर्वा दिसू लागली
उजेड घ्याया कवेत आता आस जागली
उध्दाराया राम नको मज मीच चालते
अस्तित्वाची मला अताशा शान वाटते


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com



Wednesday, November 28, 2012

मन का थरथरले?

गुलाब, चाफा, जुई, मोगरा
अंगणात नव्हतेच बहरले
फेसबुकावर तुला पाहता
गंधाळुन मन का थरथरले?

मोहरलो मी आज अचानक
नाव तुझे अन् फोटो दिसता
भूतकाळच्या झंझावाती
फिरू लागलो बघता बघता
तुझ्या हासर्‍या शिडकाव्याने
बीज आठवांचे अंकुरले
फेसबुकावर तुला पाहता
गंधाळुन मन का थरथरले?

करून चिमणीच्या दाताने
अर्धा अर्धा पेरू वाटुन
घालमेल अंतरात होते
खातानाचा प्रसंग आठवुन
चिनगारीवरच्या राखेला
आज कशाला तू फुंकरले?
फेसबुकावर तुला पाहता
गंधाळुन मन का थरथरले?

गावाकडच्या शाळेमध्ये
रोज भेटणे, हसणे, रुसणे
प्रेम काय हे माहित नसता
नजरांना नजरांचे भिडणे
पौगंडावस्थेत आपुले
विश्व जणू होते मंतरले
फेसबुकावर तुला पाहता
गंधाळुन मन का थरथरले?

पुरे जाहले खेळ खेळणे
व्हर्च्युअल संगे उडण्याला
फोर्मॅटिंग मी माझे केले
अ‍ॅक्च्युअल संगे जुळण्याला
क्लिकवर नाही, हाकेवरती
प्रिया पाहुनी मन शिरशिरले
फेसबुकावर तुला पाहता
गंधाळुन मन का थरथरले?

भेट आजची तुझी अधूरी
शुभशकून हा एक असावा
जरूर भेटू दोघे आपण
मनात किंतू जरा नसावा
स्वागत करण्या पायघड्यांना
आजच आहे मी अंथरले
फेसबुकावर तुला पाहता
गंधाळुन मन का थरथरले?


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail--nishides1944@yahoo.com

Tuesday, November 27, 2012

यादोंके बादल

जिंदगी मे जहर घुलाने आये
यादों के बादल रुलाने आये

गजल गायी थी शायरों के साथ
नज्म लिखी थी याद है वह रात
शमा बुझाकर, जलाने आये
यादों के बादल रुलाने आये

तडप कैसी है, मुश्किल है जीना
जहर यादोंका मिश्किल है पीना
चुरा कर नींद, सुलाने आये
यादों के बादल रुलाने आये

गये होंगे कहीं और के साथ
आईना देख डरे और है बात
दाग दामन का धुलाने आये
यादों के बादल रुलाने आये

जब सुनी आहट मेरी कोठी पर
शर्तिया थे तब नशे की चोटी पर
गलत हम समझे, बुलाने आये
यादों के बादल रुलाने आये

आये तो क्या आये! देर के बाद
हौसला रखे क्या मौत के बाद?
कफन मेरा वो सिलाने आये
यादों के बादल रुलाने आये


निशिकांत देशपांडे मो.क्र.९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

 

Monday, November 26, 2012

प्रकाश आहे मला पुरा

नकोय सागर, नकोत लाटा
झुळझुळणारा हवा झरा
गाभार्‍यातिल मंद दिव्याचा
प्रकाश आहे मला पुरा

दु:ख पाचवीला पुजलेले
किती म्हणूनी रडावयाचे?
साध्या साध्या आनंदाला
उगाच का मग मुकावयाचे
कुंडीमध्ये गुलाब लाउन
फुलास बघणे छंद बरा
गाभार्‍यातिल मंद दिव्याचा
प्रकाश आहे मला पुरा

पैसा, आडका, जमीन जुमला
असून आनंदास पारखे
खळखळ हसती, खुशीत जगती
गरीब ते माझ्याच सारखे
मला हवे ते उधळत असते
मुक्त कराने वसुंधरा
गाभार्‍यातिल मंद दिव्याचा
प्रकाश आहे मला पुरा

दारिद्र्याचा शाप असूनी
सुखात जगला प्रश्नासंगे
किती सुदामा भाग्यवान तो
गुरे राखली कृष्णासंगे
तृप्त जाहला यादव राणा
पोह्याचा खाऊन चुरा
गाभार्‍यातिल मंद दिव्याचा
प्रकाश आहे मला पुरा

वैषम्याचे मळभ दाटता
वेळ सरकता सरकत नाही
मीच शोधला उपाय यावर
प्रयत्न करण्या हरकत नाही
ब्रह्मानंदी टाळी लागे
आळविता मी सप्तसुरा
गाभार्‍यातिल मंद दिव्याचा
प्रकाश आहे मला पुरा

मयसभेत या सुखदु:खाच्या
तारतम्य का असे हरवले?
नवीन व्याख्या लिहून खोट्या
कुणी कुणाचे कान भरवले?
भ्रामक, आता सत्त्य वाटते
वर्ख भासतो खराखुरा
गाभार्‍यातिल मंद दिव्याचा
प्रकाश आहे मला पुरा


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Saturday, November 24, 2012

कोणासाठी थांबत नाही


खुशाल चेंडू जगात कोणी
कोणाचेही मानत नाही
चंगळवादी जगी कुणीही
कोणासाठी थांबत नाही

गतकालाचे सोनेरी क्षण
आठवतो अन् गुदमरतो मी
आयुष्याच्या सायंकाळी
इतिहासातच गुरफटतो मी
वर्तमान वांझोटा आहे
विशेष हाती लागत नाही
चंगळवादी जगी कुणीही
कोणासाठी थांबत नाही

टोच नसावी तरी टोचते
काळजास का शल्य एवढे?
कुणी न उरले, उडून गेले
जीवनात जोडले जेवढे
एक कवडसा उजेडही पण
देव अताशा धाडत नाही
चंगळवादी जगी कुणीही
कोणासाठी थांबत नाही

खचून गेलो कष्ट करोनी
रोज कमवण्या दोन भाकरी
धीर द्यावया कुणी म्हणाले
जीवन आहे एक लॉटरी
वाट पाहिली युगेयुगे मी
कधी निघाली सोडत नाही
चंगळवादी जगी कुणीही
कोणासाठी थांबत नाही

स्वैराचारी नव्या पिढीला
उपदेशाचे किती वावडे !
पाश्चांत्त्यांच्या अनुकरणाचे
स्तोम माजले आज केवढे !
"मूग गिळोनी गप्प बसावे"
परंपरा मी तोडत नाही
चंगळवादी जगी कुणीही
कोणासाठी थांबत नाही

आज ठरवले ललकारावे
जीवनास निधड्या छातीने
अंधाराला कशास भ्यावे
मंद तेवणार्‍या ज्योतीने?
भीक मागण्या देवापुढती
हात अता मी जोडत नाही
चंगळवादी जगी कुणीही
कोणासाठी थांबत नाही

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

विषय: काव्यलेखन

क्यों इतनी देरसे?

इंतज़ार खत्म हुआ
आये आप प्यारसे
आना ही था एक दिन तो
क्यों इतनी देरसे?

बहारें तो आ ही गयी
लेकर साथ बसंत
मग़र पतझड का अंत

क्यों इतनी देरसे?

फूल खिले डाल पर
जैसे हुआ सवेरा
रुक़्सत घना अंधेरा
क्यों इतनी देरसे?

तारकायें रहते हुए
धूमिल था आकाश
चंद्रमा लाया प्रकाश
क्यों इतनी देरसे?

जीवन सारी खोज की
समंदर के तले
आखिर मोती मिले
क्यों इतनी देरसे?

जिंदगी की पहेली
बनी एक कहानी
ग़ज़ल बनी रुहानी
क्यों इतनी देरसे?

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Thursday, November 22, 2012

फँतासी ( fantasy )

आदत लगी है आजकल
सपने अजब दिखने लगे
ज़िंदगीके चैन सभी
बेमोल अब बिकने लगे

विरान हो जब ज़िंदगी
फँतासी कुछ दे सहारा
पलही सही छाये हँसी
लगने लगा जीवन दुलारा

सपनोंवाली इस गली मे
ढूंड कर गम ना मिले
हर तरफ दिखने लगे
खुशियोंके बस अब सिलसिले

फँतासी तो फँतसी है
इसमे नही शिकवा गिला
प्यार का एक बूंद पाकर
जैसे लगे सागर मिला

अमावसको भी रहे
चंद्रमा मेरे साथ मे
दूर तू होकर तेरा
आँचल हो मेरे हाथ मे

फँतासी बन जांऊ उनकी
फँतासी अपनी मेरी
फँतासीमे चांहू ख्वाइश
हो पूरी हरेक मेरी

फँतासी जिसने बनाई
शुक्रिया हम करने लगे
गर्म रेतकी ढेर मे
दिखने हमे झरने लगे

रब करे सबको मिले
काफ़िले सपनो भरे
खण्डहरसी ज़िंदगी मे
चमन लाये रंग भरे


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com


Wednesday, November 21, 2012

नखशिखांत मी कसाब आहे ( कसाबचे अखेरच्या क्षणी काय मनोगत असेल? याची कल्पना करत लिहिलेली रचना. सहाजिकच कांही उर्दू शब्द आले आहेत. )



जिहाद आहे जुनून माझा
परिचय अजमल कसाब आहे
खरे सांगतो करणीनेही
नखशिखांत मी कसाब आहे

मज सांगितले, जिहादात मी
शहीद झालो जर लढताना
अल्ला देइल हजार पोरी
बनेन तिकडे मी मस्ताना
बक्षिस घेण्या कैक मारले
चुकता केला हिसाब आहे
खरे सांगतो करणीनेही
नखशिखांत मी कसाब आहे

काच मनाला बिलकुल नाही
गुन्हेगार मज जरी ठरवले
पाप कशाचे? मी जे केले
कानी माझ्या जसे भरवले
माझ्या देशी मजला आदर,
मान मरातब, रुबाब आहे
खरे सांगतो करणीनेही
नखशिखांत मी कसाब आहे

मी केलेल्या कुकर्मांमुळे
नर्क मिळाला यदाकदाचित
स्वर्गाच्या सीमेवर सुध्दा
घुसखोरी मी करेन निश्चित
कुणात हिंम्मत, धर्मांधांना,
विचारायची जवाब आहे?
खरे सांगतो करणीनेही
नखशिखांत मी कसाब आहे

लोक तंत्र अन् न्याय प्रक्रिया
प्रसन्न झालो इथे बघूनी
कसा भाळलो शत्रूवर मी!
द्वेश दाटला मनी असूनी
नावामध्ये "पाक" तरी पण
सारे तिकडे खराब आहे
खरे सांगतो करणीनेही
नखशिखांत मी कसाब आहे

नोंदवली मी मनात माझ्या
शेवटची जी माझी इच्छा
जन्म मिळावा भरतात मज
नेक आदमी बनण्या सच्चा
सत्त्यमेव जयतेच्या देशी
हरेक बंदा जनाब आहे
खरे सांगतो करणीनेही
नखशिखांत मी कसाब आहे


निशिकांत देशपांडे  मो.क्र.९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Monday, November 19, 2012

तारा तुटला

मूक रुदन आक्रोश जाहले
बांध मनाचा होता फुटला
नजरा खिळल्या लाखो ज्यावर
तोच नेमका तारा तुटला

विझलेल्या राखेत तयांनी
स्फुल्लिंगांना शोधशोधले
मरगळलेल्या तरुण पिढीला
अभिमानाचे पाठ शिकवले
मशाल हाती संघर्षाची
देता जो तो पेटुन उठला
नजरा खिळल्या लाखो ज्यावर
तोच नेमका तारा तुटला

सिंहगर्जनेहून भयानक
डरकाळी वाघाची होती
ऐकुन पाचावरती धारण
बसलेली कोल्ह्यांची होती
एक हाक अन् रस्त्यावरती
हरेक सैनिक होता लढला
नजरा खिळल्या लाखो ज्यावर
तोच नेमका तारा तुटला

मीच पुरोगामी दावाया
हिंदुत्वावर टिका करावी
झुगारून संकेत दरिद्री
हिंदुत्वाची कास धरावी
हिंदुह्रदय साम्राटांनी हा
मूलमंत्र सर्वांना दिधला
नजरा खिळल्या लाखो ज्यावर
तोच नेमका तारा तुटला

राजकारणी किती गिधाडे
शेवटच्या यात्रेत पाहिली
आज उद्याचा स्वार्थ साधण्या
प्रेतावरती फुले वाहिली
चितेवरी सत्तेचा गुंता
असेल का हो कुणास सुटला
नजरा खिळल्या लाखो ज्यावर
तोच नेमका तारा तुटला

हिमलयासम अशी माणसे
संपतात, भ्रम कधी नसावा
काम अधूरे पूर्ण कराया
पुनर्जन्म घेतला असावा
नैराश्याला पण आशेचा
नवा धुमारा असेल फुटला
नजरा खिळल्या लाखो ज्यावर
तोच नेमका तारा तुटला


 ( आदरणीय कै. बाळासाहेब ठाकरे यांना एका मूक चाहत्याची श्रध्दांजली )








निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Monday, November 12, 2012

तेजोमय मी विश्व पाहिले

ठोकरून मी जहाल वास्तव
आनंदाचे गीत गाइले
अंधाराला उशास घेउन
तेजोमय मी विश्व पाहिले

लक्ष्मणरेषा पार जराशी
केली मी, थयथयाट झाला
हेच जानकीने केल्याने
लंकेचा नायनाट झाला
कधी कधी बेबंद जगावे
मला जरासे मीच शिकविले
अंधाराला उशास घेउन
तेजोमय मी विश्व पाहिले

हातामधुनी काल निसटला
कुणास ठावे काय उद्याला
आज फक्त हा माझा आहे
मनाप्रमाणे जगावयाला
मिठीत घेउन "आज" बरोबर
नात्यांचे मी गोफ गुंफिले
अंधाराला उशास घेउन
तेजोमय मी विश्व पाहिले

आनंदाचे अन् दु:खाचे
असणे नसणे मला न कळले
मी अनुभवले दु:खाचेही
आनंदाशी नाते जुळले
जीवन जगलो पूर्ण, जणू मी
अमृत कलशातील प्राशिले
अंधाराला उशास घेउन
तेजोमय मी विश्व पाहिले

छान दिवाळी घरात माझ्या
रोज साजरी करीत असतो
मस्त कलंदर, कधी उद्याची
मनात चिंता ठेवत नसतो
अंतरात झगमगाट आहे
दीप ना जरी कधी लावले
अंधाराला उशास घेउन
तेजोमय मी विश्व पाहिले

काय कारणे देवकृपेची
डोक्यावरती सदा सावली
कर्मकांड, वारी ना करता
देत राहिली विठू माउली
पाणाउन मी त्याच्या चरणी
एक सुगंधी फूल वाहिले
अंधाराला उशास घेउन
तेजोमय मी विश्व पाहिले


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Wednesday, November 7, 2012

मला न कळले

सखे जरी ते माझे आहे मला न कळले
तुला वाटते मनास माझ्या तू ओळखले

दगडाचे मन माझे आहे भाग्यवान तू
नाव कोरले तुझेच त्यावर नीट जाण तू
आल्या गेल्या कैक, कुणी ते पुसू न शकले
तुला वाटते मनास माझ्या तू ओळखले

बावरते मन तुझ्याविना का ठाउक आहे?
एकलपणचे दु:ख तयाला घाउक आहे
वठल्या माझ्या मनास अंकुर कधी न फुटले
तुला वाटते मनास माझ्या तू ओळखले

निघून गेली वळ नको ना अता इशारे!
मृगजळात का कुणी पाहिले कधी फवारे?
आनंदाला लिलावात मी कालच विकले
तुला वाटते मनास माझ्या तू ओळखले

नदी आटली तरी किनारी कसे बसावे?
झुळझुळ सरली भळभळ आली कसे हसावे?
ठसठसणार्‍या दु:खालाही मी पांघरले
तुला वाटते मनास माझ्या तू ओळखले

जुनेच आठव, हरवुन जातो, मन पाझरते
शिळ्या कढीला ऊत आणाया मज आवडते
मोहरते मन पान जरी का आहे पिकले
तुला वाटते मनास माझ्या तू ओळखले


निशिकांत देशपांडे  मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yhoo.com




Thursday, November 1, 2012

बस डे वरती पुणे भाळले

(बस डे चे टीव्ही वरील वार्तांकन पाहून आणी माझे फेसबुक मित्र सिध्देश म्हात्रे यांच्या सुचनेवरून तयार झालेली कविता)

सत्कर्माचे रोप लागले बघता बघता
बस डे वरती पुणे भाळले बघता बघता

कधी नव्हे ती गाड्यांना अंघोळ लाभली
हरेक गाडी नजरेमध्ये भरू लागली
रूपवतींनी लक्ष वेधले फिरता फिरता
बस डे वरती पुणे भाळले बघता बघता

रुंद केवढे रस्ते इथले ! आज उमगले
किती सुखावह तुरळक ट्रॅफिक मला समजले
बरे वाटले श्वास मोकळे भरता भरता
बस डे वरती पुणे भाळले बघता बघता

नको पक्ष अन् विपक्ष, सारे एकमताने
भाग्य लिहू या आपण अपुले विश्वासाने
पंखांना बळ आज लाभले उडता उडता
बस डे वरती पुणे भाळले बघता बघता

जसे वाहिले उपक्रमाच्या दिवशी वारे
तसेच वागू भान ठेउनी सदैव सारे
स्वप्न जागऊ मनी आगळे जगता जगता
बस डे वरती पुणे भाळले बघता बघता


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Thursday, October 25, 2012

आज माझ्या वेदनेला

तृप्त मी खाऊन कोंडा
अन् जरी धोंडा निजेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला

मृगजळावरती सुखाच्या
ना कधीही भाळलो मी
वेदनेची साथ शाश्वत
हात धरला नांदलो मी
वेदनेच्या सावलीची
जाण होती जाणिवेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला

उच्चभ्रू वस्तीत आम्ही
कैद केले का सुखाला?
या जगाने जाणले ना
मुक्त त्याच्या वावराला
रोपटे कुंडीत लाउन
का कधी मिळतो तजेला?
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला

नांदती मोठ्या घरी का
माणसे छोट्या मनांची?
संस्कृती केंव्हा रुजावी
मानवी संवेदनांची?
कोण मोठे? दावण्याच्या
पेटला जो तो इरेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला

झोपड्यांच्या चार रांगा
विश्व माझे आगळे हे
सर्व माझे मी तयांचा
सूत्र इथले वेगळे हे
दु:ख वाटुन घ्यावयाचा
छंद आहे पोसलेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला

लेक निघता सासराला
आसवे आलीच होती
माय बापाची जशी ती
लेक वस्तीचीच होती
एकही घालू न शकला
बांध अपुल्या भावनेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail--nishides1944@yahoo.com

Sunday, October 21, 2012

ओझे झाले जीवन आता

ओझे झाले जीवन आता
अवघड बनले एकल जगणे
तू नसताना कशी सखे मी
पार करावी हजार वळणे

वळणा वळणावर जगताना
आठवणीचे बीज पेरले
रेतीवरती नाव कधी तर
ह्रदयाचेही चित्र कोरले
सुवर्णक्षण जे कधी भावले
भोगतोय त्यांचे भळभळणे
तू नसताना कशी सखे मी
पार करावी हजार वळणे

हात तुझा सुटल्याच क्षणाला
उजेड सारा हरवुन गेला
खाचा, खळगे, सदैव ठेचा
दु:ख पोंचले ऊंच शिगेला
आठवणींनो जरा थांबवा
अंधाराचे रंग उधळणे
तू नसताना कशी सखे मी
पार करावी हजार वळणे

शुष्क वृक्ष अन् विरान घरटे
नसे राबता इथे कुणाचा
उदास गाणे, उदास ताना
उत्सव सरला गोड सुरांचा
क्षितिज असे का काजळलेले?
विसरुन गेले रोज उजळणे
तू नसताना कशी सखे मी
पार करावी हजार वळणे

आठवणींचा अंत जाहला
अग्नी देता चितेस माझ्या
निरव शांतता, कुणी न उरले
मला द्यावया जखमा ताज्या
सर्व निखारे थंड जाहले
अता संपली खदखद, जळणे
तू नसताना कशी सखे मी
पार करावी हजार वळणे

एकेकाळी चाहुल येता
तुझी, होतसे अधीर वेडा
करार माझ्याशी मी केला
बनावयाचा बधीर थोडा
स्थितप्रज्ञ जाहलो नि केले
बंद मला मी आता छळणे
तू नसताना कशी सखे मी
पार करावी हजार वळणे


निशिकांत देशपांडे मो. क्र९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Friday, October 19, 2012

नवरात्राचा उपास आहे

उपासमारी घरात माझ्या
झूठ सांगतो जगास आहे
"घटस्थापना कालच झाली
नवरात्राचा उपास आहे"

परंपरेच्या नावाखाली
रोज जोगवा मागत असतो
भूक भागते, प्रसन्न झाली
देवी मजवर सांगत असतो
रोजरोज पुरणाची पोळी
खातो लाउन तुपास आहे
"घटस्थापना कालच झाली
नवरात्राचा उपास आहे"

देवाचे भक्तांशी नाते
आज केवढे विभिन्न झाले !
देवी नाही ! देवीवरती
धनाढ्य दिसती प्रसन्न झाले
हुंडीच्या काळ्या पैशाने
क्षेत्रोक्षेत्री विकास आहे
"घटस्थापना कालच झाली
नवरात्राचा उपास आहे"

कधी मंदिरी घालत होते
"गोंधळ" सगळीकडे माजला
राजकारणी महिषासुरही
संबळ पिटतो खूप मातला
त्रिशूळ घेउन तुलाच माते
निघावयाचे वधास आहे
"घटस्थापना कालच झाली
नवरात्राचा उपास आहे"

उत्सव सरला, सुगी संपली
स्वार्थी याचक उडून गेले
जगदंबाही स्तंभित झाली
कितीक कोल्हे लवून गेले
सुगी नसूनी जो येतो तो
अंबा म्हणते झकास आहे
"घटस्थापना कालच झाली
नवरात्राचा उपास आहे"

याचक नाही भक्त तुझा मी
मागायाचे मला वावडे
लीन असावे तुझिया चरणी
ध्यास मनाला हाच आवडे
तुझ्या मंदिरी पायरीवरी
सदैव माझा निवास आहे
"घटस्थापना कालच झाली
नवरात्राचा उपास आहे"


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail--nishides1944@yahoo.com

Sunday, September 30, 2012

भाग्य उ़जळले

धूळ झटकुनी साफ सफाई
स्नान घातले भाग्य उजळले
ऑक्टोबरच्या दुसर्‍या दिवशी
गांधी पुतळे मिष्किल हसले

आज संसदेमधे तुला रे
लबाड कोल्हे फुले वाहतिल
"वैष्णव जन" भजनाला गाउन
फोटोसाठी सूत काततिल
तत्त्व शोभते तुझे पुस्तकी
म्हणती पाळुन काय गवसले?
ऑक्टोबरच्या दुसर्‍या दिवशी
गांधी पुतळे मिष्किल हसले

गांधी बाबा जुन्या तुझ्या रे
चष्म्याचा बघ लिलाव झाला
रक्ताने भिजल्या गवताला
भाव करोडो खरेच आला
तत्त्व तुझे बिनभाव घ्यावया
कुणी गिर्हाइक मला न दिसले
ऑक्टोबरच्या दुसर्‍या दिवशी
गांधी पुतळे मिष्किल हसले

पंचा नेसुन जन्म काढला
कौतुक होते तुझे केवढे !
करदोडाही नसे कटीला
नागवले जनतेस एवढे
शासन, नेते दोन्ही अपुले
दूषण कोणा द्यावे कसले?
ऑक्टोबरच्या दुसर्‍या दिवशी
गांधी पुतळे मिष्किल हसले

वस्त्र विदेशी किती जाळली
तुझा स्वदेशी ऐकुन नारा
परदेशी पुंजीत अचानक
दिसू लागला अता उबारा
तूच सांग दैवास आमुच्या
काळे इतके कुणी फासले?
ऑक्टोबरच्या दुसर्‍या दिवशी
गांधी पुतळे मिष्किल हसले

झोपाया बाळास लागते
सुरेल आईची अंगाई
आर्थिक प्रगती होण्यासाठी
म्हणे जरूरी ही महागाई
जरी सारथी अर्थतज्ञ पण
चाक रथाचे आहे फसले
ऑक्टोबरच्या दुसर्‍या दिवशी
गांधी पुतळे मिष्किल हसले


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Sunday, September 23, 2012

पुन्हा गणपती नाचत आले

दूर जाहले आकाशीचे
मळभ, जीवनी उजेड झाला
भक्तजनांना दर्शन देण्या
पुन्हा गणपती नाचत आला

तू आल्यावर, जाण्याआधी
सुवर्ण असतो काळ आमुचा
भक्तिरसाची झिंग अशी की
हरवुन जातो ताळ आमुचा
तूच दयाळू अन् कनवाळू
तुझी सावली सकळ जगाला
भक्तजनांना दर्शन देण्या
पुन्हा गणपती नाचत आला

उच्च रवातिल फिल्मी गांणी
चोविस घंटे कसे ऐकशी?
कमाल आहे तुझी गणेशा
संयम आम्हा किती दावसी?
वेळ आली रे कान पिळूनी
समजावावे स्पष्ट जगाला
भक्तजनांना दर्शन देण्या
पुन्हा गणपती नाचत आला

वाचतोस का नाही श्री तू?
पाढा अमुच्या दुष्कृत्त्यांचा
देवा समोर स्वर्गी जाउन
विजय येथला दुष्कृत्त्यांचा
तिसरा डोळा सांग उघडण्या
जरा तुझ्या क्रोधी बाबाला
भक्तजनांना दर्शन देण्या
पुन्हा गणपती नाचत आला

पुण्य जाहले लज्जित येथे
पाप वावरे उजळपणाने
धर्म पराजित होउन त्याचे
स्खलन होतसे कणाकणाने
जन्म घ्यायची वेळ आली हे
स्मरण जरा दे श्रीकृष्णाला
भक्तजनांना दर्शन देण्या
पुन्हा गणपती नाचत आला


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com


Saturday, September 22, 2012

तीन चारोळ्या


१)
तू करविता श्रीगणेशा पण तरीही का असे?
वागती बेताल सारे की जणू जडले पिसे
तू दिली विद्या आम्हाला वाचण्या लिहिण्यास पण
राज्यकर्त्यांना दिली बुद्धी, भरायाला खिसे
२)
तूच खा गणराय मोदक अन् चढू दे बाळसे
गोड देवा खात नाही हल्ली कुणीही फारसे
राज्यकर्त्यांनी बदलले अन्न त्यांचे एवढे
पचविले लाखो टनांनी खाणीत लिलया कोळसे
३)
का हवी शुभवेळ सांगा गणपतीच्या पूजना?
भाव भक्तीने करावी रोज त्याची अर्चना
विघ्नहर्त्याच्या कृपेने दूर पळती संकटे
सौख्य लाभे जीवनी अन् पूर्ण होते कामना

निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Tuesday, September 18, 2012

हीच माझी वाट होती

तीच वस्ती, ती गुरे अन् तेच मंदिर
पण दुतर्फा काल झाडी दाट होती
बालपण फुलले जिथे ती, आठवांनी
लगडलेली हीच माझी वाट होती

सोडुनी आयुष्य ते खेड्यातले मी
आज का शहरात आलो? चूक झाली
हातसडीचा भात, घरचे तूप गेले
बर्गर, पिझा, थाळीच आता भूक झाली
नांदणे एकत्र मायेने, सुखाने
स्नेहबंधाचीच विरली लाट होती
बालपण फुलले जिथे ती, आठवांनी
लगडलेली हीच माझी वाट होती

दूर मथुरा पण तरी गावात माझ्या
प्रतिवर्ष जन्मे यादवांचा सावळा
किर्तनी, भजनात सारे दंग होती
जन्माष्टमीचा खास होता सोहळा
सूंठसाखर वाटण्याची मंदिराने
कैक वर्षे पाळली वहिवाट होती
बालपण फुलले जिथे ती, आठवांनी
लगडलेली हीच माझी वाट होती

अंगणी झाडे फुलांची, कैक वेली,
मोकळी झुळझुळ हवा, पक्षी थव्याने,
दावणीला बांधलेली गाय कपिला
जीव गुदमरतो किती त्या आठवाने !
टोचते मज फोम गादी, मी भुईवर
आर्ततेने टेकली हो पाठ होती
बालपण फुलले जिथे ती, आठवांनी
लगडलेली हीच माझी वाट होती

पाहण्या जाऊन मी पडक्या घराला
वेळ, पैसा का करावा खर्च आता
अंगणाचे घर कसे असते बघाया
संगणक उघडून करतो सर्च आता
बेडरुम नव्हते घराला, ओसरीवर
घोंगडे टाकून दिसली खाट होती
बालपण फुलले जिथे ती, आठवांनी
लगडलेली हीच माझी वाट होती


निशिकांत देशपांडे  मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com




Monday, September 17, 2012

अश्रूंनाही नको नकोसे

कधी न रडतो, जगास वाटे
आहे मी खुशहाल
अश्रूंनाही नको नकोसे
सुरकुतलेले गाल

म्हणे कधी मी मोठा होतो
समाजतही मान
बरे जाहले विसरुन गेलो
इतिहासाचे पान
नवीन लिहिण्या कोरी पाटी
पुसला सारा काल
अश्रूंनाही नको नकोसे
सुरकुतलेले गाल

चालत आहे काळासंगे
थकल्यावर थांबतो
पुढे जमाना जातो, मागे
वळतो ना पाहतो
उरली माझी मलाच संगत
धरतो आता ताल
अश्रूंनाही नको नकोसे
सुरकुतलेले गाल

सुखदु:खाची तमा न करता
अलिप्त मी वागलो
जगलो, मेलो कैक जन्म अन्
चिरंजीव जाहलो
बघून माझा बुलंद लहजा
चुकचुकली ना पाल
अश्रूंनाही नको नकोसे
सुरकुतलेले गाल

कलंदरी अन् बेदरकारी
सूत्र नवे गवसले
मुक्त वागतो, नात्यामधले
पीळ सर्व उसवले
प्यादे बनलो कधीच नाही
सवती माझी चाल
अश्रूंनाही नको नकोसे
सुरकुतलेले गाल

काय कमवले? काय गमवले?
हिशोब केला काल
ग्रिष्म तापले, वसंत फुलले
अनुभवले हरसाल
हीच शिदोरी पदरी माझ्या
झालो मालामाल
अश्रूंनाही नको नकोसे
सुरकुतलेले गाल


निशिकांत देशपांडे  मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com


Wednesday, September 5, 2012

अंधाराशी नातं जोडते आहे


एकदा हो किंवा नाही सांगून टाक
ती तुझ्यासाठी कुढते आहे
अश्रूंना लपवून हसतेय खरी
पण अंधाराशी नातं जोडते आहे

ती नाजूक वेल थरथरणारी
जगायला अधाराची गरज आहे
आधार म्हणून कोण हवाय
याची तिला समज आहे
निराश होउन आकांक्षांच्या पर्णफुटीला
स्वतःच ती खुडते आहे
अश्रूंना लपवून हसतेय खरी
पण अंधाराशी नातं जोडते आहे

नाद होता तिला बांधायचा
हवेत इमले, पत्त्याचे बंगले
समुद्रकिनारी तुझ्या सोबतीने
उभारले किती वाळूचे किल्ले?
वास्तवाची जाण आणी जमिनीवर पाय टेकता
इमले, पत्त्याचे बंगले निर्विकारपणे तोडते आहे
अश्रूंना लपवून हसतेय खरी
पण अंधाराशी नातं जोडते आहे

प्रेमपत्रं खूप लिहिली होती पण
लाजरीनं पोस्टच केली नाहीत
अनिश्चितेच्या वेदनांचे डंख
तिचे तिलाच असतील माहीत
मुळात ती निनावी पत्रं नव्हती पण हार मानून
पत्रातले स्वतःचे नाव ती खोडते आहे
अश्रूंना लपवून हसतेय खरी
पण अंधाराशी नातं जोडते आहे

धोधो बरसणारा मल्हार कधी
तर कधी मनभावन बसंत
तिन्ही त्रिकाळी आळवत असे
नव्हती तिला उसंत
आता मिरेचे विरहगीन अन् विषाचा प्याला घेउन
अस्तित्वाची लढाई लढते आहे
अश्रूंना लपवून हसतेय खरी
पण अंधाराशी नातं जोडते आहे

आहेस खरे तर तू सूर्य तिचा
पण तिला अंधार का देत आहेस?
उजेड तुझा संपून गेलाय, की
तिची सत्व परिक्षा घेत आहेस?
कवडसा होउन गेलास तर दिसेल तुला
तुझाच अंधार पांघरून ती रडते आहे
अश्रूंना लपवून हसतेय खरी
पण अंधाराशी नातं जोडते आहे

निशिकांत देशपांडे  मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail--nishides1944@yahoo.com


 

Monday, September 3, 2012

तुझेच गाणे ओठावरती

तुझिया वरती गीत लिहाया शब्द जुळवतो
तुझेच गाणे ओठावरती मी गुणगुणतो


तुझे हासणे, तुझे बोलणे, तुझे लाजणे
मला आवडे कधी तुझे ते रुसून बसणे
तुझ्या भोवती सदा सर्वदा मी रुणझुणतो
तुझेच गाणे ओठावरती मी गुणगुणतो

वसंत फुलला जेंव्हा भेटी झाल्या अपुल्या
आठवणीच्या शुभ्र तारका मनी कोंदल्या
बेमौसम का श्रावण तू येता रिमझिमतो
तुझेच गाणे ओठावरती मी गुणगुणतो

मिसळुन गेलो केंव्हा आपण पत्ता नाही
दोस्तीमध्ये गाजवलेली सत्ता नाही
आठव येता झर्‍याप्रमणे मी झुळझुळतो
तुझेच गाणे ओठावरती मी गुणगुणतो

सुखदु:खाची एकच व्याख्या अपुली आहे
सूर, ताल, लय आयुष्याची जपली आहे
केसामध्ये फुले तुझ्या अन् मी दरवळतो
तुझेच गाणे ओठावरती मी गुणगुणतो

तू नसताना क्षितीज असते काजळलेले
चैन हरवुनी भाव मनाचे वादळलेले
तुला शोधण्या अंधःकारी मी मिणमिणतो
तुझेच गाणे ओठावरती मी गुणगुणतो

आम्रतरूवर मोहर नसता, कोकिळ ताना
सदा ऐकल्या मिठीत आपण मोहरताना
आम्राईतुन झुळूक होवुन मी सळसळलो
तुझेच गाणे ओठावरती मी गुणगुणतो


निशिकांत देशपांडे  मो.क्र.९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Saturday, September 1, 2012

बात तो हो

जिंदगीके किसी मोडपर मुलाकात तो हो
बात मुख्तसरहि सही मगर बात तो हो.

जीते है कैसे साथ साथ लोग उम्र सारी
मेरे तो जुदाईके सिलसिले है जारी
छाँव मे एक पलहि सही मगर साथ तो हो
बात मुख्तसरहि सही मगर बात तो हो.

माना कि बहुत आपको मुझसे सही गिला
यहभी सही है मुझको कोई और ना मिला
प्यार न हो दिलमे सही जजबात तो हो
बात मुख्तसरहि सही मगर बात तो हो.

अजब थी चाह मुझे चाँद सितारोंकी
पाने उन्हे जरूरत  अंधेरोंके कतारोंकी
रंगीनसी छॉटी हि सही रात तो हो
बात मुख्तसरहि सही मगर बात तो हो.

उम्मीद डूबतेको तिनकोंके सहारेकी
गलती तो नही रखना उंम्मीद बहारोंकी
कातिलाना सुर्ख सही मगर हाथ तो हो
बात मुख्तसरहि सही मगर बात तो हो.


निशिकांत देशपांडे  मो.नं. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Friday, August 31, 2012

क्यों पहले ?

सपने क्यों टूटे नींद खुलनेसे पहले?
कहानी क्यों खत्म शुरू होनेसे पहले?

हम मे फासले क्यों बढे मिलनेसे पहले?
कलियाँ क्यों मुरझायी खिलनेसे पहले?

दिल क्यों टूटे दो मिलनेसे पहले?
शमा क्यों बुझी हवा चलनेसे पहले?

आँसू क्यों बहे आँख मलनेसे पहले?
पतझड क्यों बसंत खिलनेसे पहले?

भूचाल क्यों, धरती हिलनेसे पहले?
जुदाई क्यों आँख मिलनेसे पहले?

धुवाँ क्यों उठा दिल जलनेसे पहले?
जुदा क्यों हम जनाजा चलनेसे पहले?


निशिकांत देशपांडे  मो. नं. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Wednesday, August 29, 2012

गळ्यात त्यांच्या माळा


काळी करनी, खेळ खेळला
कोलगेटचा काळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

मालकिणीने छू छू म्हणता
भो भो करती सारे
नीच पातळी प्रत्त्यारोपी
डाकू देती नारे
कुणी म्हणावे त्या गुंडांना
लाज मनाची पाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

राजपुत्रही तयार आहे
प्रधान मंत्री होण्या
हव्यात निवडुन येण्यासाठी
गुप्त धनाच्या गोण्या
धृतराष्ट्राचे स्थान उद्याचे
ठावे ना कळिकाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

काळे वॉरंट जारी करण्या
मिळे न शाई काळी
कसाब, अफझल मजेत खाती
बिर्याणीची थाळी
दहशतवादी अन् नेत्यांच्या
जुळून गेल्या नाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

शिक्षण साम्राटांचे आता
स्तोम माजले आहे
कठून पैसा आला गेला
कुणा समजले आहे?
पिढीस भावी बनवायाला
ते चलवती शाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

भूमातेचे प्रेम तयांचे
सर्व जगाला ठावे
जमिनी लुटुनी लाख कमविती
कोण कुणाच्या नावे?
शेत कसाया वेळ कुणाला?
नकोत नांगर फाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

उरली नाही चीड कुठेही
अन्यायाची आता
बलत्कारती देश लुटारू
बघती येता जाता
मशाल विझली, षंढ जगी या
कशा पेटतिल ज्वाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail--nishides1944@yahoo.com

Saturday, August 25, 2012

व्यथेची गाथा


माझी ही अवस्था
कळेना त्रयस्था
अनाथाच्या नाथा
जीवघेण्या व्यथा
वाचली कधी का देवा
वेश्येची ही गाथा? ||१||

गवाक्षी बैसणे
सावज हेरणे
अंग हे देखणे
बाजारी विकणे
देवा हेच का रे
जीवन जगणे? ||२||

रिती झाली खाट
दुसऱ्याची वाट
मांडलाय पाट
मी उष्टावलेलं ताट
देवा मला देशील का रे
उगवती पहाट? ||३||

अंगाची चुरगळ
मनाची मरगळ
ऋतु पानगळ
अश्रूंची घळघळ
देवा कळते तुला का रे
मनाची भळभळ? ||४||

देहाचा देव्हारा
पावित्र्य पोबारा
ज्वानीचा पेटारा
अब्रूचा डोलारा
देवा दिला का रे मज
अग्नीचा फुलोरा? ||५||

गिधाडांची भीड
समाजाची कीड
अंतरीची पीड
संस्कृतीची चीड
नावेला दे दिशा देवा
भरकटणारे शीड ||६||

देह हा झिजला
श्वासही थिजला
अश्रूंनी भिजला
श्रावण भाजला
अंधारही माझा देवा
कसा रे विझला? ||७||

निशिकांत देशपांडे मो. नं. ९८९०७ ९९०२३

E Mail :-- nishides1944@yahoo.com

जगता येते बघा जगूनी


जगावेगळा नशेबाज मी
नशा मजसवे बघा करूनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

दार बंद खिडक्यांना पडदे
एकलकोंडा समाज झाला
संवादाविन कुटुंबातही

जगावयाचा रिवाज झाला
अंगत पंगत बसून गप्पा
भान हरवते जुने स्मरूनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

आठवणी त्या गावाकडच्या
प्रशस्त वाडा, प्रशस्त अंगण
वन बी यच के टू बी यच के
आयुष्याची झाली वणवण
सडा अंगणी प्राजक्ताचा
स्मरता येते नशा अजूनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

महागडॅ घर जितके मोठे
आत मनाचे तितके छोटे
झोपडीतल्या गरीब पोरी
हसती खेळत सागरगोटे
आनंदाची फुले वेचण्या
झाड मनाचे बघा हलवुनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

माळ घातली तुळशीची अन्
पूर्ण कसा मी बद्लुन गेलो!
प्रभु चरणाशी नाते जुळता
मजपासुन मी हरवुन गेलो
भक्तिरसाचे चार घोटही
गेले मजला धुंद करूनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

तणाव मुक्ती, दु:ख विसरण्या
मदिरेचा का हवा सहारा?
अशी नशा का कधी दावते
भरकटल्या नावेस किनारा?
नशा चढावी आम्रराईतिल
कोकिळकंठी तान ऐकुनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२
E Mail--nishides1944@yahoo.com

रोमाच्यांना पांघरून मी


पहिल्या वहिल्या शिडकाव्याने
आज लागले भिजावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

फक्त चाहुलीनेही काया
रोमरोम का पुलकित होते?
ह्रदयावरती धडधडणार्‍या

छबी प्रियाची अंकित होते
भ्रमरांचे मग गुंजन ऐकुन
कळी लागते फुलावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

साजनासवे चोर पावली
वसंत येतो माझ्या दारी
दिवस तेच अन् रात्रीही त्या
तरी जीवनी मजाच न्यारी
स्वप्न गुलाबी त्याच्या संगे
खूप आवडे जगावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

दुग्ध शर्करा योग जणू हा
श्रावण, साजन घरात असता
मला वाटतो माझा हेवा
तिन्ही त्रिकाळी उत्सव नुसता
पंख नसूनी सजनासंगे
नभी निघाले उडावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

तोलुन मापुन प्रेम करवे
कधी मनाला गमले नाही
प्रयत्न ज्यांनी केला त्यांचे
भाग्य कधीही खुलले नाही
सजनाविन मी हिशोब करता
शुन्य लागले उरावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

चार दिसाचा फक्त पाहुणा
श्रावण होता कशी विसरले?
परतीचा क्षण समीप येता
नैराश्याचे मळभ पसरल्र
आज अचनक नजरकडांवर
ओल लागली जमावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

निशिकांत देशपांडे. मो.क्र.९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

करार केला


पुसून सारे प्राक्तनातले आज मनी मी
वसंतासवे जुळावयाचा विचार केला
पुन्हा नव्याने ललकारुन तुज, दुर्भाग्या रे!
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

गवताचे मी पाते बनलो थरथरणारे
दवबिंदूंचे दान लाभले चमचमणारे
प्रभात किरणे मिठीत घेउन वार्‍यासंगे

आनंदाने जगावयाचा प्रचार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

फुले वेचतो, सुवास घेतो, हिरवळ बघतो
नभात उडतो, गाली हसतो, खुशीत जगतो
जुनेच जीवन स्वर्ग जाहले, कशामुळे तर
विचारसरणीमधे जरासा सुधार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

जीवन म्हणजे सुखदु:खाचे असते मिश्रण
पण या जन्मी फक्त हवे मज आनंदी क्षण
दु:ख भोगतो पुढील जन्मी, देवालाही
पटवुन सौदा दु:खाचा मी उधार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

होवुन दु:खी रडणे अथवा खुशीत हसणे
सर्व मनाचे खेळ आपुल्या जीवन जगणे
आनंदाने दु:खालाही गोंजारत मी
मधुमासाच्या शांत सागरी विहार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

पूर्ण जाहले जगून जीवन, मागे बघता
सार्थकतेचा भाव दाटतो उरात नुसता
सफळ जाहली यात्रा आता ऐलतिराची
पैलतिराला निघावयाचा विचार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

मोठे होउन उगाच फसलो

श्रीमंतांची पंगत होती
जेवायाला उगाच बसलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

पक्वांन्नाचे ताट अताशा
घरी लागते जेवायाला
पिठले, भाकर, कांदा, चटणी.
अता लागलो विसरायाला
सायंकाळी हॉटेलातले
बेचव जेउन अपार थकलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

निर्विकार अन् नकली इथले
चलते फिरते पुतळे सारे
क्रत्रिमतेचे फक्त वाहते
घराघरातुन येथे वारे
हसू न आले मला कधीही
हसावयाचे म्हणून हसलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

नवीन फॅशन, स्त्री पुरुषांनी
करार करुनी संगत करणे
गोफ गुंफणे, रेशिम गाठी
जुनाट वाटे नाती विणणे
शिवण एवढी तकलादू की
माझ्या पासून मीच उसवलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

देव येथला अमीर आहे
पदोपदी हे मज जाणवते
गणेशासही विसर्जनाला
मर्सिडीज गाडीच लागते
ढोल, नगारे, गुलाल उधळण
आठवुन सारे मी गहिवरलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

निशिकांत देशपांडे मो. के. ९८९०७ ९९०२३
E Mail --nishides1944@yahoo.com

मला जगू द्या


आर्त हाक ना कुणी ऐकली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

माता, भगिनी, सून जगाला हवीहवीशी
पण कन्या का गर्भामधली नकोनकोशी
जन्मायाच्या अधीच रडली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

एकच गाणे तिच्या नशीबी कारुण्याचे
जन्मच अवघड स्वप्न कुठे मग तारूण्याचे
करुणाष्टक ती गात राहिली"' "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

देवदूत जे, डॉक्टर झाले अता कसाई
मुल्य पराजित, स्वार्थ जिंकतो, कशी लढाई?
श्वास घ्यावया ती तडफडली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

स्थान स्त्रियांचे विसर पडावा समाजास का?
गर्भाशय हे स्मशान बनले स्त्रीभ्रुणास का?
समाज बहिरा, ती ओरडली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

नकोच मुलगी, कठोर काळिज, बाप रांगडा
गळा घोटला, श्वास थांबला दीन बापडा
शांत जाहली, हाक थांबली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

निष्काम कर्मयोगी मी


मी रणरण उन्हात जगतो
अन् छाया प्रदान करतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

पाखरे बांधती घरटे
नवपिढी जन्मते येथे
फुटताच पंख पिल्लांना
ती उडती नाते तुटते
वृध्दांनो मी तुमच्यासम
ना रडतो अथवा कुढतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

छायेला वैष्णव बसता
भक्तीचा अनुभव घेतो
तरुणाई कुजबुजताना
दुसर्‍याच क्षणी मोहरतो
बसतात तळी त्यांच्याशी
तारा मी जुळवित असतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

नांदते भूत झाडावर
अथवा मुंजा बसलेला
दावता कशाला भीती?
मी नसतो झपाटलेला
बाधा मज तुमची जडली
आनंदे मी सळसळतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

मी स्थितप्रज्ञ दिसतो पण
आहेत इरादे इतके !
पेलाया नभास लिलया
शोधीन मार्ग मी नवखे
सूर्याला छाया द्यावी
हे स्वप्न उरी बाळगतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

सावलीतल्या झुडुपांच्या
प्राक्तनी वाढणे नसते
वेगळी स्वतःची त्यांना
सावली कधी का असत?
झेलण्या ऊन घाबरतो
तो वंशज माझा नसतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो


निशिकांत देशपांडे मो.के. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

श्रावण अंगी झेलत आहे

गोड शिरशिरी रोमांचित मी
श्रावण अंगी झेलत आहे
आठवणींशी आज सख्याच्या
मनमुराद मी खेळत आहे

रात्र संपता संपत नाही
विरहाला मी पेलत आहे
मालवावया दीप ये सख्या
रात्र विरानी तेवत आहे

अधीर तन अन् अधीर मनही
तुझीच चाहुल ऐकत आहे
नको नकोचा नकोच पडदा
दूर सारुनी ठेवत आहे

भार एवढा तारुण्याचा
सांभाळुन मी चालत आहे
येउन घे तू मिठीत मजला
तुझीच सारी दौलत आहे

कधीच नव्हते कवयित्री पण
आज वही मी शोधत आहे
तरल भाव कवितेत गुंफण्या
शब्द फुले मी वेचत आहे


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail:- nishides1944@yahoo.com

रंग


हिरवे, पिवळे, निळे कधी तर
क्षितिजावरची केशर लाली
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

तारुण्याच्या उभार समयी
इंद्रधनूचे रंग बरसले
वसंत ऋतुची बघून किमया

कैक उन्हाळे झळा विसरले
रंगांचा तो उत्सव होता
मधुमासांचे भाग्य कपाळी
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

सुखदु:खांची रंगसंगती
परस्परांच्या विरोधातली
खूप पाहिली मना भावली
कधी ऊन तर कधी सावली
काट्यासंगे दिलेस देवा
मंद स्मीत कुसुमांच्या गाली
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

लांब सावली पूर्व दिशेला
माझी आता दिसू लागली
साथ करूनी प्रवासात ती
खूप असावी अता भागली
अंधाराचे रंग पसरता
विरून जाइल सर्व झळाळी
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

हरवुन गेले सर्व कुंचले
रंग उडाले कॅन्व्हासाचे
दार रोज मी खटखट करतो
रंगबिरंगी इतिहासाचे
सायंकाळी ओज शोधण्या
भटकत आहे रानोमाळी
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

डोळे मिटता दिसू लागले
पैलतिराचे रंग वेगळे
परका झालो ऐलतिराला
क्षणात एका श्वास थांबले
बघेन दुसरा जन्म लाभता
रंग आगळे तिन्ही त्रिकाळी
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

हास्य क्लब--


मी सायंकाळी तयार होऊन घराशेजारील पार्क मधे फिरायला निघाले.अशात मी फिरण सुरू केलय. फिरता फिरता अनेक चांगले वाईट विचार मनात घोळत असतात. कधीकधी जीवनाचा आलेख डोळ्यासमोरून सरकत असतो.
किती विचित्र प्रवास होता माक्ष्या जीवनाचा! खळखळतं बालपण, उम्मेदीचं आनंददायी तारुण्य आणि आता ही उतरण. तारुण्यापर्यंतचं आयुष्य कसं भुर्रर्रकन उडालं कळलच न

ाही. बघता बघता मावळतीमुळे सावल्या लांबायला लागल्या.घरात माझं असणं नसणं याचं महत्व कमी झालं. एकलकोंडेपणा, जुनं आठवून डोळे ओलावणं हे प्रकार सुरू झाले. एक गोष्ट आता प्रकर्षानं जाणवतीय. आसवांचे दिवस कासवांचे असतात. जाता जात नाहीत.

घरात काय नव्हतं? अर्थिक सुबत्ता, टीव्ही, म्युझिक सिस्टीम, प्रशस्त घर. नव्हता तो फक्त संवाद, दिलखुला गप्पा. मुलगा सूनबाई दोघेही नोकरीला. दोन गोंडस नाती शाळेतून आल्या की मला बिलगतात. मग मी त्यांना कांहीतरी खायला देते. त्या दोघींची खाता खाता किलबिल चालूच असते ; तीच माझी एकमेव हिरवळ! खाणं झालं की त्या टीव्ही समोर. पुन्हा मी एकटी.

आज पार्कमधे १५/२० वृध्द स्त्री पुरुष रिंगण करून उभे होते.मला त्यांच्यात एकदम मिसाळायला अवघड वाटलं म्हणून जवळच एका झाडाखाळी बाकावर बसले. त्यांच्यातील बोलणं मला ऐकू येत होतं. पाच मिनिटात ध्यानात आल की हास्य क्लबची स्थापना होते आहे. एक गृहस्थ, हास्याचं महत्व पटवण्यासाठी सर्वांना विचारत होते; "नीट आठवून सांगा गेल्या तीन महिन्यात कोण कोण आणी किती वेळा हसला आहात?" हाच प्रश्न मी मला विचारला आणी लक्षात आलं, मी केत्येक दिवसात हसलेच नव्हते. लागलीच ठरवलं हास्य क्लब जॉईन करायचं. दुसर्‍याच दिवशी अर्ज भरला आणी रोज एक तास व्यायाम, प्राणायाम, हसणे याची तालीम सुरू झाली. बघता बघता लोकांशी परिचय, थोड्या गप्पा सुरू झाल्या. क्रत्रीम का होईना पण हास्याची नव्याने ओळख व्हायला लागली.

एकेदिवशी गंमतच झाली.हास्य क्लबमधील सर्व कार्यक्रम झाल्यावर घरी निघायच्या आधी सर्व सदस्यांनी मला मध्यभागी उभं केलं आणी सारे जण माझ्याभोवती कोंडाळे करून उभे राहिले. मला कळेचना हा काय प्रकार आहे! सदस्यांमधील दोघीजणी माझ्या जवळ आल्या. एकीने केक कापल्याचा अभिनय केला आणी दुसरीने केकचा एक तुकडा माझ्या तोंडात घातल्याचा.आणी सात मजली हास्याच्या गजरात सर्वजण जोरात म्हणाले "हॅपी बर्थ डे टू यू, हॅपी बर्थ डे टू यू". आता कुठं माझ्या मेलीच्या लक्षात आलं की आज माझा जन्म दिवस आहे. स्दस्यत्वाचा फॉर्म भरताना जन्म तारीख नोंदली होती ना! केक जरी बोलाचाच भात बोलाचीच कढी होता तरी मी तो खाऊन तृप्त झाले. घराबाहेरच मला माझे मिळाले होते. गलबलून आलं मला.दगाबाज आसवांनी शेवटी करायचं तेच केलं. ओघळले गालावरून ! खडकात आज अंकूर फुटला होता. चेहर्‍यावरील सुरकुत्या आज आनंदाश्रूंनी सजल्या होत्या.वाळलेल्या गवताच्या पात्यावर अस्रूचे दव थरथरत होते, चमकत होते. विरलेल्या जीवनाच्या वस्त्रावर दु:खाचे बुट्टे तर होतेच; पण हास्य क्लबने त्या वस्त्राला एक अनामिक सुखाची किनार लावली होती.

माझा पिंड कवयित्रीचा होता. कत्येक दिवसात मी माझी रोजिनिशी लिहिली नव्हती; कारण लिहिण्यासारखे कांही घडतच नव्हते. काल कांही घडले होते.खालच्या चार ओळी झोपता झोपता रोजीनिशीत लिहिल्या:

अर्थ जाहला प्राप्त जीवना हसता हसता
एकाकीपण उडून गेले बघता बघता
बारा महिने श्रावण रिमझिम मस्त अंगणी
मोहरते मी मनी उमलते भिजता भिजता

पुणे-- १२.०८.२०१२
लेखक-- निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

मलाही ऊंच उडायचय


क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

वाटेवरती खाचा खळगे
लाख असू दे चालत असतो
सोबत नसता मला कुणाची
माझ्याशी मी बोलत असतो
सभोवताली असोत काटे

तरी कळ्यांना फुलायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

प्रश्न मनी हा एकच आहे
विरून गेले धुके कशाला?
पडदा डोळ्यावरचा हटता
सत्त्य लागले दिसावयाला
वास्तव दाहक तरी परंतू
जगता जगता हसायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

काय जगाला ठाउक नाही!
शिकवत नाही शाळेत गुरू
द्रोणाचार्यांचाच अताशा
कोचिंग क्लास जोरात सुरू
महाग झालय शिक्षण म्हणून
हो! एकलव्य बनायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

कौरव, पांडव, द्यूत खेळणे
तेचतेच का जुने वाचता?
पुन्हा पुन्हा त्या पांचाळीच्या
पदराला का हात घालता?
भ्रष्टाचारी नागवल्याचं
डोळे भरुन बघायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

काय जाहले निखार्‍यासही
राखेमध्ये हरवुन गेले
धगधगण्याचा धर्म तयांचा
असे कसे ते विसरुन गेले?
स्फुल्लिंगांना फुंकर घालुन
क्रांतीसाठी पेटायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय



निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

स्वातंत्र्याची पहाट ( स्वातंत्र्यदिनाच्या निमित्ताने )


जोखड सुटले मानेवरचे
नवीन आला काळ असे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

स्वातंत्र्याचे पाईक आम्ही
खूप झगडलो फिरंग्यासवे
संग्रामी स्वतःस झोकले
रक्त सांडले तिरंग्यासवे
खडतर सेवा फळास आली
चोहिकडे आनंद दिसे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

स्वतंत्र क्षितिजा आज पहाण्या
पक्षी उडती स्वैर नभी
स्वप्न पाहिले सदैव जिचे
स्वातंत्र्य देवता मूर्त उभी
गर्वे फुलल्या सागर लहरी
भारतवर्ष बुलंद दिसे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

द्विशतकाची काळी रजनी
लोप पावली, तेज पसरले
ध्वज तिरंगा उंच पाहुनी
आयुष्याचे दु:ख विसरले
गुलाम असता, मनात अमुच्या
धगधगता आक्रंद असे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

स्वातंत्र्याची मशाल देतो
तरुणांनो ती उंच धरा
सुख्दु:खाच्या वेळी अमुच्या
बलिदानाचे स्मरण करा
वरून पाहिन, राष्ट्रभक्तीने
जगता होउन धुंद कसे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

आनंदच वेगळा


साठी बुध्दी माझी
झाली की हो नाठी
कविता लिहिण्यासाठी
गावली कोरी पाटी

गैरवर्तन करतोय
सरळ सोप्या शब्दांशी
शब्दातून खेळतोय

भोगलेल्या अब्दांशी

निवडुंगाचं रान
आठवतय मला
त्यात सुध्दा रमण्याची
अवगत होती कला

आता बागेत गुलाबाचा
काटा पण रुततोय
थोड्याशा दु:खानं
जीव आत कुढतोय

काळ पडला मागे
जीवनमान सुधारले
वेदनांचे भाव कसे
एकदम वधारले

श्रीमंतीच्या हव्यासानं
भावविश्व अंधारलय
भोगवट्याचं भूत
जास्तच उंडारलय

कष्टानं खडबडलेला
हात आवडे तिचा
काम सोडून नटतेय आता
यातच येतीय मजा

पिठलं भाकर जेवण
झालय आता वजा
स्टेटससाठी मागवतोय
न आवडणारा पिझा

आनंदाच्या नगरीत
रहातोय बनून बगळा
सुखी माणसाचा सदरा
होतोय मला डगळा

आयला ह्या सुखामुळे
माणूस होतोय पांगळा
गरिबीत जगण्याचा
आनंदच वेगळा----आनंदच वेगळा

टीपः- मी वयाच्या साठाव्या वर्षी कविता लिहिण्यास सुरुवात केली. सर्व्वंनी माझी टिंगल केली होती तेंव्हा. पहिल्या चार ओळीस हा संदर्भ आहे.

निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944#yahoo.com

सावल्या लांबल्या


आठवांच्या लाटा
येता न थांबल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

वळवाचा पाऊस
आला आणी गेला
थंड गारव्याचा

पांघरला शेला
मनीच्या भावना
पल्लवीत झाल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

शब्द गवसले
गवसला सूर
आनंदाचे डोही
होता महापूर
अंगवस्त्री लक्ष
चांदण्या कोंदल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

सोनियाचा धूर
आवती भोवती
आनंदाचे आम्ही
रहिलो सोबती
लक्ष्मी सरस्वती
एकत्र नांदल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

कोण्या दारी हत्ती
असतील झुलले
माझ्या दारी मोराचे
पिसारे फुलले
सांगण्या शब्दांच्या
राशीही संपल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

असे नाही कांही
सुख सदा साथी
दृष्ट लागू नये
मना होती भिती
हसर्‍या चेहर्‍यावर
वेदना गोंदल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

रात्र येता दारी
सावल्यांचा शोध
संपलय सारं
मना झाला बोध
पैलतिरी आता
नजरा लागल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

जीर्ण जाहली पाने आता