१) कॅमेरा.--
महिला लैंगिक आत्याचार निर्मूलन समितीच्या अधिवेशनात एक मंत्री भाषण करत होते. प्रेक्षकात अर्थातच स्त्रिया होत्या. ते तावातावाने स्त्रियांना संरक्षण देण्याची गरज असल्याचे सांगत होते. मी फोटोग्राफर म्हणून जबाबदारी पार पाडत होतो. त्यांचे भाषण झाल्यानंतर त्यांनी मला खुणाऊन बोलावले आणि कानात प्रश्न विचारला. या अधुनिक काळात तुझा एवढा मोठा कॅमेरा कसा काय? मी त्यांना सांगितले की हा भारी आणि अद्यावत कॅमेरा असून फोटो सोबत हा मनातील भाव पण टिपतो. हे ऐकताच त्या स्त्रीलंपट मंत्र्याची पाचावर धारण बसली आणि त्याला धाप लागली.२) अडगळ--
एका पंचतारांकित हॉटेलमधे मी तीन चार मित्रांबरोबर रात्री जेवायला गेलो. उशीरापर्यंत मद्यपान आणि जेवणे झाली. दुसरे दिवशी सकाळी अकरा वाजता त्या हॉटेलजवळून कांही कामानिमित्त जात असता बरेच उरलेले अन्न तेथे ठेवले होते रस्त्याच्या बाजूला. म्युनिसिपल कॉर्पोरेशनचे लोक अजून आले नव्हते कचरा गोळा करायला. सगळीकडे त्या अन्नाची दुर्गंधी सुटली होती. लोक नाकाला हातरुमाल लाऊन जात होते.
उगाच मनात विचार आला की काल आपण हेच अन्नपदार्थ खूप महागड्या भावाने घेतले होते आणि त्यांचा आस्वाद पण घेतला होता. असेही वाटून गेले की जगात कितीही चांगली वस्तू असो कधी ना कधी ओंगळवाणी अन अडगळ होणारच. जशी समाजासाठी वृध्द माणसे!
३) तीन अंध--
माझ्या शेजारी एक कुटुंब रहात होते. घरात नवरा, बायको आणि तीन मुली होत्या त्यांच्या. मुलगा व्हावा म्हणून खूप प्रयत्न करत होते ते जोडपे. त्या बाईने चौथ्या वेळेस पुन्हा मुलीलाच जन्म दिला आणि तोही एका अंध मुलीला. जन्मांध होती ती. माझी पत्नी भेटायला त्या घरी गेली असता प्रसूत झालेली बाई वैतागून म्हणाली की हत्या करण्याची सजा जेल आहे म्हणून मी मजबूर आहे नसता मी या पोरीच्या नरड्याला जन्मताच नख दिले असते.
हे सारे पत्नीने मला सांगितले मनात विचार आला की ती नवजात मुलगी तर अंध आहेच पण तिचे आई आणि बाबा पण मुलगा व्हावा या ध्यासाने अंधच आहेत. म्हणजे एका घरात तीन अंध.
निशिकांत देशपांडे, पुणे.
मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
टीप..मला अलकचे नियम माहीत नाहीत. मी गुगलवर शोध घेतला पण कांही मिळाले नाही. पण कथा लघुकथेपेक्षा लहान लिहायचा प्रयत्न केला आहे. कुणाला माहीत असतील तर मला सांगावेत कृपया. कांही आशय खुणावत होते म्हणून लिहिले.
