Friday, August 31, 2012

क्यों पहले ?

सपने क्यों टूटे नींद खुलनेसे पहले?
कहानी क्यों खत्म शुरू होनेसे पहले?

हम मे फासले क्यों बढे मिलनेसे पहले?
कलियाँ क्यों मुरझायी खिलनेसे पहले?

दिल क्यों टूटे दो मिलनेसे पहले?
शमा क्यों बुझी हवा चलनेसे पहले?

आँसू क्यों बहे आँख मलनेसे पहले?
पतझड क्यों बसंत खिलनेसे पहले?

भूचाल क्यों, धरती हिलनेसे पहले?
जुदाई क्यों आँख मिलनेसे पहले?

धुवाँ क्यों उठा दिल जलनेसे पहले?
जुदा क्यों हम जनाजा चलनेसे पहले?


निशिकांत देशपांडे  मो. नं. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

Wednesday, August 29, 2012

गळ्यात त्यांच्या माळा


काळी करनी, खेळ खेळला
कोलगेटचा काळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

मालकिणीने छू छू म्हणता
भो भो करती सारे
नीच पातळी प्रत्त्यारोपी
डाकू देती नारे
कुणी म्हणावे त्या गुंडांना
लाज मनाची पाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

राजपुत्रही तयार आहे
प्रधान मंत्री होण्या
हव्यात निवडुन येण्यासाठी
गुप्त धनाच्या गोण्या
धृतराष्ट्राचे स्थान उद्याचे
ठावे ना कळिकाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

काळे वॉरंट जारी करण्या
मिळे न शाई काळी
कसाब, अफझल मजेत खाती
बिर्याणीची थाळी
दहशतवादी अन् नेत्यांच्या
जुळून गेल्या नाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

शिक्षण साम्राटांचे आता
स्तोम माजले आहे
कठून पैसा आला गेला
कुणा समजले आहे?
पिढीस भावी बनवायाला
ते चलवती शाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

भूमातेचे प्रेम तयांचे
सर्व जगाला ठावे
जमिनी लुटुनी लाख कमविती
कोण कुणाच्या नावे?
शेत कसाया वेळ कुणाला?
नकोत नांगर फाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

उरली नाही चीड कुठेही
अन्यायाची आता
बलत्कारती देश लुटारू
बघती येता जाता
मशाल विझली, षंढ जगी या
कशा पेटतिल ज्वाळा
मंत्री, बाबू सर्व विजेते
गळ्यात त्यांच्या माळा

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail--nishides1944@yahoo.com

Saturday, August 25, 2012

व्यथेची गाथा


माझी ही अवस्था
कळेना त्रयस्था
अनाथाच्या नाथा
जीवघेण्या व्यथा
वाचली कधी का देवा
वेश्येची ही गाथा? ||१||

गवाक्षी बैसणे
सावज हेरणे
अंग हे देखणे
बाजारी विकणे
देवा हेच का रे
जीवन जगणे? ||२||

रिती झाली खाट
दुसऱ्याची वाट
मांडलाय पाट
मी उष्टावलेलं ताट
देवा मला देशील का रे
उगवती पहाट? ||३||

अंगाची चुरगळ
मनाची मरगळ
ऋतु पानगळ
अश्रूंची घळघळ
देवा कळते तुला का रे
मनाची भळभळ? ||४||

देहाचा देव्हारा
पावित्र्य पोबारा
ज्वानीचा पेटारा
अब्रूचा डोलारा
देवा दिला का रे मज
अग्नीचा फुलोरा? ||५||

गिधाडांची भीड
समाजाची कीड
अंतरीची पीड
संस्कृतीची चीड
नावेला दे दिशा देवा
भरकटणारे शीड ||६||

देह हा झिजला
श्वासही थिजला
अश्रूंनी भिजला
श्रावण भाजला
अंधारही माझा देवा
कसा रे विझला? ||७||

निशिकांत देशपांडे मो. नं. ९८९०७ ९९०२३

E Mail :-- nishides1944@yahoo.com

जगता येते बघा जगूनी


जगावेगळा नशेबाज मी
नशा मजसवे बघा करूनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

दार बंद खिडक्यांना पडदे
एकलकोंडा समाज झाला
संवादाविन कुटुंबातही

जगावयाचा रिवाज झाला
अंगत पंगत बसून गप्पा
भान हरवते जुने स्मरूनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

आठवणी त्या गावाकडच्या
प्रशस्त वाडा, प्रशस्त अंगण
वन बी यच के टू बी यच के
आयुष्याची झाली वणवण
सडा अंगणी प्राजक्ताचा
स्मरता येते नशा अजूनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

महागडॅ घर जितके मोठे
आत मनाचे तितके छोटे
झोपडीतल्या गरीब पोरी
हसती खेळत सागरगोटे
आनंदाची फुले वेचण्या
झाड मनाचे बघा हलवुनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

माळ घातली तुळशीची अन्
पूर्ण कसा मी बद्लुन गेलो!
प्रभु चरणाशी नाते जुळता
मजपासुन मी हरवुन गेलो
भक्तिरसाचे चार घोटही
गेले मजला धुंद करूनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

तणाव मुक्ती, दु:ख विसरण्या
मदिरेचा का हवा सहारा?
अशी नशा का कधी दावते
भरकटल्या नावेस किनारा?
नशा चढावी आम्रराईतिल
कोकिळकंठी तान ऐकुनी
क्षणात एका जीवन सारे
जगता येते बघा जगूनी

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२
E Mail--nishides1944@yahoo.com

रोमाच्यांना पांघरून मी


पहिल्या वहिल्या शिडकाव्याने
आज लागले भिजावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

फक्त चाहुलीनेही काया
रोमरोम का पुलकित होते?
ह्रदयावरती धडधडणार्‍या

छबी प्रियाची अंकित होते
भ्रमरांचे मग गुंजन ऐकुन
कळी लागते फुलावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

साजनासवे चोर पावली
वसंत येतो माझ्या दारी
दिवस तेच अन् रात्रीही त्या
तरी जीवनी मजाच न्यारी
स्वप्न गुलाबी त्याच्या संगे
खूप आवडे जगावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

दुग्ध शर्करा योग जणू हा
श्रावण, साजन घरात असता
मला वाटतो माझा हेवा
तिन्ही त्रिकाळी उत्सव नुसता
पंख नसूनी सजनासंगे
नभी निघाले उडावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

तोलुन मापुन प्रेम करवे
कधी मनाला गमले नाही
प्रयत्न ज्यांनी केला त्यांचे
भाग्य कधीही खुलले नाही
सजनाविन मी हिशोब करता
शुन्य लागले उरावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

चार दिसाचा फक्त पाहुणा
श्रावण होता कशी विसरले?
परतीचा क्षण समीप येता
नैराश्याचे मळभ पसरल्र
आज अचनक नजरकडांवर
ओल लागली जमावयाला
रोमांच्यांना पांघरून मी
मस्त लागले सजावयाला

निशिकांत देशपांडे. मो.क्र.९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

करार केला


पुसून सारे प्राक्तनातले आज मनी मी
वसंतासवे जुळावयाचा विचार केला
पुन्हा नव्याने ललकारुन तुज, दुर्भाग्या रे!
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

गवताचे मी पाते बनलो थरथरणारे
दवबिंदूंचे दान लाभले चमचमणारे
प्रभात किरणे मिठीत घेउन वार्‍यासंगे

आनंदाने जगावयाचा प्रचार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

फुले वेचतो, सुवास घेतो, हिरवळ बघतो
नभात उडतो, गाली हसतो, खुशीत जगतो
जुनेच जीवन स्वर्ग जाहले, कशामुळे तर
विचारसरणीमधे जरासा सुधार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

जीवन म्हणजे सुखदु:खाचे असते मिश्रण
पण या जन्मी फक्त हवे मज आनंदी क्षण
दु:ख भोगतो पुढील जन्मी, देवालाही
पटवुन सौदा दु:खाचा मी उधार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

होवुन दु:खी रडणे अथवा खुशीत हसणे
सर्व मनाचे खेळ आपुल्या जीवन जगणे
आनंदाने दु:खालाही गोंजारत मी
मधुमासाच्या शांत सागरी विहार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

पूर्ण जाहले जगून जीवन, मागे बघता
सार्थकतेचा भाव दाटतो उरात नुसता
सफळ जाहली यात्रा आता ऐलतिराची
पैलतिराला निघावयाचा विचार केला
माझ्याशी मी हसावयाचा करार केला

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

मोठे होउन उगाच फसलो

श्रीमंतांची पंगत होती
जेवायाला उगाच बसलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

पक्वांन्नाचे ताट अताशा
घरी लागते जेवायाला
पिठले, भाकर, कांदा, चटणी.
अता लागलो विसरायाला
सायंकाळी हॉटेलातले
बेचव जेउन अपार थकलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

निर्विकार अन् नकली इथले
चलते फिरते पुतळे सारे
क्रत्रिमतेचे फक्त वाहते
घराघरातुन येथे वारे
हसू न आले मला कधीही
हसावयाचे म्हणून हसलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

नवीन फॅशन, स्त्री पुरुषांनी
करार करुनी संगत करणे
गोफ गुंफणे, रेशिम गाठी
जुनाट वाटे नाती विणणे
शिवण एवढी तकलादू की
माझ्या पासून मीच उसवलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

देव येथला अमीर आहे
पदोपदी हे मज जाणवते
गणेशासही विसर्जनाला
मर्सिडीज गाडीच लागते
ढोल, नगारे, गुलाल उधळण
आठवुन सारे मी गहिवरलो
संसर्गाचा रोग जाहला
मोठे होउन उगाच फसलो

निशिकांत देशपांडे मो. के. ९८९०७ ९९०२३
E Mail --nishides1944@yahoo.com

मला जगू द्या


आर्त हाक ना कुणी ऐकली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

माता, भगिनी, सून जगाला हवीहवीशी
पण कन्या का गर्भामधली नकोनकोशी
जन्मायाच्या अधीच रडली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

एकच गाणे तिच्या नशीबी कारुण्याचे
जन्मच अवघड स्वप्न कुठे मग तारूण्याचे
करुणाष्टक ती गात राहिली"' "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

देवदूत जे, डॉक्टर झाले अता कसाई
मुल्य पराजित, स्वार्थ जिंकतो, कशी लढाई?
श्वास घ्यावया ती तडफडली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

स्थान स्त्रियांचे विसर पडावा समाजास का?
गर्भाशय हे स्मशान बनले स्त्रीभ्रुणास का?
समाज बहिरा, ती ओरडली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"

नकोच मुलगी, कठोर काळिज, बाप रांगडा
गळा घोटला, श्वास थांबला दीन बापडा
शांत जाहली, हाक थांबली "मला जगू द्या"
तिची विनवणी आतच विरली "मला जगू द्या"


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

निष्काम कर्मयोगी मी


मी रणरण उन्हात जगतो
अन् छाया प्रदान करतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

पाखरे बांधती घरटे
नवपिढी जन्मते येथे
फुटताच पंख पिल्लांना
ती उडती नाते तुटते
वृध्दांनो मी तुमच्यासम
ना रडतो अथवा कुढतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

छायेला वैष्णव बसता
भक्तीचा अनुभव घेतो
तरुणाई कुजबुजताना
दुसर्‍याच क्षणी मोहरतो
बसतात तळी त्यांच्याशी
तारा मी जुळवित असतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

नांदते भूत झाडावर
अथवा मुंजा बसलेला
दावता कशाला भीती?
मी नसतो झपाटलेला
बाधा मज तुमची जडली
आनंदे मी सळसळतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

मी स्थितप्रज्ञ दिसतो पण
आहेत इरादे इतके !
पेलाया नभास लिलया
शोधीन मार्ग मी नवखे
सूर्याला छाया द्यावी
हे स्वप्न उरी बाळगतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो

सावलीतल्या झुडुपांच्या
प्राक्तनी वाढणे नसते
वेगळी स्वतःची त्यांना
सावली कधी का असत?
झेलण्या ऊन घाबरतो
तो वंशज माझा नसतो
निष्काम कर्मयोगी मी
विश्वाला देण्या जगतो


निशिकांत देशपांडे मो.के. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

श्रावण अंगी झेलत आहे

गोड शिरशिरी रोमांचित मी
श्रावण अंगी झेलत आहे
आठवणींशी आज सख्याच्या
मनमुराद मी खेळत आहे

रात्र संपता संपत नाही
विरहाला मी पेलत आहे
मालवावया दीप ये सख्या
रात्र विरानी तेवत आहे

अधीर तन अन् अधीर मनही
तुझीच चाहुल ऐकत आहे
नको नकोचा नकोच पडदा
दूर सारुनी ठेवत आहे

भार एवढा तारुण्याचा
सांभाळुन मी चालत आहे
येउन घे तू मिठीत मजला
तुझीच सारी दौलत आहे

कधीच नव्हते कवयित्री पण
आज वही मी शोधत आहे
तरल भाव कवितेत गुंफण्या
शब्द फुले मी वेचत आहे


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail:- nishides1944@yahoo.com

रंग


हिरवे, पिवळे, निळे कधी तर
क्षितिजावरची केशर लाली
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

तारुण्याच्या उभार समयी
इंद्रधनूचे रंग बरसले
वसंत ऋतुची बघून किमया

कैक उन्हाळे झळा विसरले
रंगांचा तो उत्सव होता
मधुमासांचे भाग्य कपाळी
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

सुखदु:खांची रंगसंगती
परस्परांच्या विरोधातली
खूप पाहिली मना भावली
कधी ऊन तर कधी सावली
काट्यासंगे दिलेस देवा
मंद स्मीत कुसुमांच्या गाली
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

लांब सावली पूर्व दिशेला
माझी आता दिसू लागली
साथ करूनी प्रवासात ती
खूप असावी अता भागली
अंधाराचे रंग पसरता
विरून जाइल सर्व झळाळी
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

हरवुन गेले सर्व कुंचले
रंग उडाले कॅन्व्हासाचे
दार रोज मी खटखट करतो
रंगबिरंगी इतिहासाचे
सायंकाळी ओज शोधण्या
भटकत आहे रानोमाळी
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी

डोळे मिटता दिसू लागले
पैलतिराचे रंग वेगळे
परका झालो ऐलतिराला
क्षणात एका श्वास थांबले
बघेन दुसरा जन्म लाभता
रंग आगळे तिन्ही त्रिकाळी
वेगवेगळे रंग जीवना
दावलेस तू सांज सकाळी


निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

हास्य क्लब--


मी सायंकाळी तयार होऊन घराशेजारील पार्क मधे फिरायला निघाले.अशात मी फिरण सुरू केलय. फिरता फिरता अनेक चांगले वाईट विचार मनात घोळत असतात. कधीकधी जीवनाचा आलेख डोळ्यासमोरून सरकत असतो.
किती विचित्र प्रवास होता माक्ष्या जीवनाचा! खळखळतं बालपण, उम्मेदीचं आनंददायी तारुण्य आणि आता ही उतरण. तारुण्यापर्यंतचं आयुष्य कसं भुर्रर्रकन उडालं कळलच न

ाही. बघता बघता मावळतीमुळे सावल्या लांबायला लागल्या.घरात माझं असणं नसणं याचं महत्व कमी झालं. एकलकोंडेपणा, जुनं आठवून डोळे ओलावणं हे प्रकार सुरू झाले. एक गोष्ट आता प्रकर्षानं जाणवतीय. आसवांचे दिवस कासवांचे असतात. जाता जात नाहीत.

घरात काय नव्हतं? अर्थिक सुबत्ता, टीव्ही, म्युझिक सिस्टीम, प्रशस्त घर. नव्हता तो फक्त संवाद, दिलखुला गप्पा. मुलगा सूनबाई दोघेही नोकरीला. दोन गोंडस नाती शाळेतून आल्या की मला बिलगतात. मग मी त्यांना कांहीतरी खायला देते. त्या दोघींची खाता खाता किलबिल चालूच असते ; तीच माझी एकमेव हिरवळ! खाणं झालं की त्या टीव्ही समोर. पुन्हा मी एकटी.

आज पार्कमधे १५/२० वृध्द स्त्री पुरुष रिंगण करून उभे होते.मला त्यांच्यात एकदम मिसाळायला अवघड वाटलं म्हणून जवळच एका झाडाखाळी बाकावर बसले. त्यांच्यातील बोलणं मला ऐकू येत होतं. पाच मिनिटात ध्यानात आल की हास्य क्लबची स्थापना होते आहे. एक गृहस्थ, हास्याचं महत्व पटवण्यासाठी सर्वांना विचारत होते; "नीट आठवून सांगा गेल्या तीन महिन्यात कोण कोण आणी किती वेळा हसला आहात?" हाच प्रश्न मी मला विचारला आणी लक्षात आलं, मी केत्येक दिवसात हसलेच नव्हते. लागलीच ठरवलं हास्य क्लब जॉईन करायचं. दुसर्‍याच दिवशी अर्ज भरला आणी रोज एक तास व्यायाम, प्राणायाम, हसणे याची तालीम सुरू झाली. बघता बघता लोकांशी परिचय, थोड्या गप्पा सुरू झाल्या. क्रत्रीम का होईना पण हास्याची नव्याने ओळख व्हायला लागली.

एकेदिवशी गंमतच झाली.हास्य क्लबमधील सर्व कार्यक्रम झाल्यावर घरी निघायच्या आधी सर्व सदस्यांनी मला मध्यभागी उभं केलं आणी सारे जण माझ्याभोवती कोंडाळे करून उभे राहिले. मला कळेचना हा काय प्रकार आहे! सदस्यांमधील दोघीजणी माझ्या जवळ आल्या. एकीने केक कापल्याचा अभिनय केला आणी दुसरीने केकचा एक तुकडा माझ्या तोंडात घातल्याचा.आणी सात मजली हास्याच्या गजरात सर्वजण जोरात म्हणाले "हॅपी बर्थ डे टू यू, हॅपी बर्थ डे टू यू". आता कुठं माझ्या मेलीच्या लक्षात आलं की आज माझा जन्म दिवस आहे. स्दस्यत्वाचा फॉर्म भरताना जन्म तारीख नोंदली होती ना! केक जरी बोलाचाच भात बोलाचीच कढी होता तरी मी तो खाऊन तृप्त झाले. घराबाहेरच मला माझे मिळाले होते. गलबलून आलं मला.दगाबाज आसवांनी शेवटी करायचं तेच केलं. ओघळले गालावरून ! खडकात आज अंकूर फुटला होता. चेहर्‍यावरील सुरकुत्या आज आनंदाश्रूंनी सजल्या होत्या.वाळलेल्या गवताच्या पात्यावर अस्रूचे दव थरथरत होते, चमकत होते. विरलेल्या जीवनाच्या वस्त्रावर दु:खाचे बुट्टे तर होतेच; पण हास्य क्लबने त्या वस्त्राला एक अनामिक सुखाची किनार लावली होती.

माझा पिंड कवयित्रीचा होता. कत्येक दिवसात मी माझी रोजिनिशी लिहिली नव्हती; कारण लिहिण्यासारखे कांही घडतच नव्हते. काल कांही घडले होते.खालच्या चार ओळी झोपता झोपता रोजीनिशीत लिहिल्या:

अर्थ जाहला प्राप्त जीवना हसता हसता
एकाकीपण उडून गेले बघता बघता
बारा महिने श्रावण रिमझिम मस्त अंगणी
मोहरते मी मनी उमलते भिजता भिजता

पुणे-- १२.०८.२०१२
लेखक-- निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

मलाही ऊंच उडायचय


क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

वाटेवरती खाचा खळगे
लाख असू दे चालत असतो
सोबत नसता मला कुणाची
माझ्याशी मी बोलत असतो
सभोवताली असोत काटे

तरी कळ्यांना फुलायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

प्रश्न मनी हा एकच आहे
विरून गेले धुके कशाला?
पडदा डोळ्यावरचा हटता
सत्त्य लागले दिसावयाला
वास्तव दाहक तरी परंतू
जगता जगता हसायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

काय जगाला ठाउक नाही!
शिकवत नाही शाळेत गुरू
द्रोणाचार्यांचाच अताशा
कोचिंग क्लास जोरात सुरू
महाग झालय शिक्षण म्हणून
हो! एकलव्य बनायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

कौरव, पांडव, द्यूत खेळणे
तेचतेच का जुने वाचता?
पुन्हा पुन्हा त्या पांचाळीच्या
पदराला का हात घालता?
भ्रष्टाचारी नागवल्याचं
डोळे भरुन बघायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय

काय जाहले निखार्‍यासही
राखेमध्ये हरवुन गेले
धगधगण्याचा धर्म तयांचा
असे कसे ते विसरुन गेले?
स्फुल्लिंगांना फुंकर घालुन
क्रांतीसाठी पेटायचय
क्षितिजा पल्याड जगायचय
मलाही ऊंच उडायचय



निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

स्वातंत्र्याची पहाट ( स्वातंत्र्यदिनाच्या निमित्ताने )


जोखड सुटले मानेवरचे
नवीन आला काळ असे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

स्वातंत्र्याचे पाईक आम्ही
खूप झगडलो फिरंग्यासवे
संग्रामी स्वतःस झोकले
रक्त सांडले तिरंग्यासवे
खडतर सेवा फळास आली
चोहिकडे आनंद दिसे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

स्वतंत्र क्षितिजा आज पहाण्या
पक्षी उडती स्वैर नभी
स्वप्न पाहिले सदैव जिचे
स्वातंत्र्य देवता मूर्त उभी
गर्वे फुलल्या सागर लहरी
भारतवर्ष बुलंद दिसे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

द्विशतकाची काळी रजनी
लोप पावली, तेज पसरले
ध्वज तिरंगा उंच पाहुनी
आयुष्याचे दु:ख विसरले
गुलाम असता, मनात अमुच्या
धगधगता आक्रंद असे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

स्वातंत्र्याची मशाल देतो
तरुणांनो ती उंच धरा
सुख्दु:खाच्या वेळी अमुच्या
बलिदानाचे स्मरण करा
वरून पाहिन, राष्ट्रभक्तीने
जगता होउन धुंद कसे
स्वातंत्र्याची पहाट झाली
भारत माता मंद हसे

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

आनंदच वेगळा


साठी बुध्दी माझी
झाली की हो नाठी
कविता लिहिण्यासाठी
गावली कोरी पाटी

गैरवर्तन करतोय
सरळ सोप्या शब्दांशी
शब्दातून खेळतोय

भोगलेल्या अब्दांशी

निवडुंगाचं रान
आठवतय मला
त्यात सुध्दा रमण्याची
अवगत होती कला

आता बागेत गुलाबाचा
काटा पण रुततोय
थोड्याशा दु:खानं
जीव आत कुढतोय

काळ पडला मागे
जीवनमान सुधारले
वेदनांचे भाव कसे
एकदम वधारले

श्रीमंतीच्या हव्यासानं
भावविश्व अंधारलय
भोगवट्याचं भूत
जास्तच उंडारलय

कष्टानं खडबडलेला
हात आवडे तिचा
काम सोडून नटतेय आता
यातच येतीय मजा

पिठलं भाकर जेवण
झालय आता वजा
स्टेटससाठी मागवतोय
न आवडणारा पिझा

आनंदाच्या नगरीत
रहातोय बनून बगळा
सुखी माणसाचा सदरा
होतोय मला डगळा

आयला ह्या सुखामुळे
माणूस होतोय पांगळा
गरिबीत जगण्याचा
आनंदच वेगळा----आनंदच वेगळा

टीपः- मी वयाच्या साठाव्या वर्षी कविता लिहिण्यास सुरुवात केली. सर्व्वंनी माझी टिंगल केली होती तेंव्हा. पहिल्या चार ओळीस हा संदर्भ आहे.

निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944#yahoo.com

सावल्या लांबल्या


आठवांच्या लाटा
येता न थांबल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

वळवाचा पाऊस
आला आणी गेला
थंड गारव्याचा

पांघरला शेला
मनीच्या भावना
पल्लवीत झाल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

शब्द गवसले
गवसला सूर
आनंदाचे डोही
होता महापूर
अंगवस्त्री लक्ष
चांदण्या कोंदल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

सोनियाचा धूर
आवती भोवती
आनंदाचे आम्ही
रहिलो सोबती
लक्ष्मी सरस्वती
एकत्र नांदल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

कोण्या दारी हत्ती
असतील झुलले
माझ्या दारी मोराचे
पिसारे फुलले
सांगण्या शब्दांच्या
राशीही संपल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

असे नाही कांही
सुख सदा साथी
दृष्ट लागू नये
मना होती भिती
हसर्‍या चेहर्‍यावर
वेदना गोंदल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

रात्र येता दारी
सावल्यांचा शोध
संपलय सारं
मना झाला बोध
पैलतिरी आता
नजरा लागल्या
संध्या छाया येता
सावल्या लांबल्या

निशिकांत देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail-- nishides1944@yahoo.com

जीर्ण जाहली पाने आता