तू नसल्याचे मनी रितेपण

गझलेच्या मैफिलीत जेंव्हा
रंग लागतो भरावयाला
तू नसल्याचे मनी रितेपण
भरून येते छळावयाला

नंदनवनही कवेत होते
तुझ्या सोबती वावरताना
एक निराळी धुंदी होती
पडताना अन् सावरताना
सुवर्णक्षण जे कधी भोगले
तेच लागले रुतावयाला
तू नसल्याचे मनी रितेपण
भरून येते छळावयाला

अनुभवला स्पर्शात तुझ्या मी
कायापालट जीवनातला
शक्य जाहले अशक्य ते ते
ऋतू भेटला श्रावणातला
अक्षर ओळख नसून सुध्दा
गीत लागलो लिहावयाला
तू नसल्याचे मनी रितेपण
भरून येते छळावयाला

परीघ अपुल्या स्वप्नांचा तर
क्षितिजाच्या पण पल्याड होता
खाचा खळगे पदोपदी अन्
समोर मोठा पहाड होता
हात घाट्ट हातात असू दे
जमेल तितके चढावयाला
तू नसल्याचे मनी रितेपण
भरून येते छळावयाला

जीवन म्हणजे एक खण्डहर
वैभव जेथे कधी नांदले
आठवणींचा जुना खजाना
शुन्य आजच्या क्षणी राहिले
आयुष्याच्या जुनाट भिंती
रंग लागले उडावयाला
तू नसल्याचे मनी रितेपण
भरून येते छळावयाला

शेवटचा हा पडाव आहे
सुरकुत्यासवे रहावयाचा
बघून मागे आठवणींना
देत उजाळा जगावयाचा
पुढील जन्मी प्रभात किरणे
पुन्हा लागतिल दिसावयाला
तू नसल्याचे मनी रितेपण
भरून येते छळावयाला


निशिकांत देशपांडे. मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail=== nishides1944@yahoo.com