सगळ्यांनी अवर्जून वाचावे असे कांही----( भाग--२ )

मी कांही दिवसापूर्वी वरील शिर्षकाखाली एक लिखाण फेसबुकवर पोस्ट केले होते, त्याला वाचकांचा भरभरून प्रतिसाद मिळाला होता.अर्थात तो प्रतिसाद माझ्या लिखाणाला नसून मी जो विषय हाताळला होता त्याला होता याची मला पूर्ण जाण आहे. कांही चांगले वाचण्यात आले आणि मनास भिडले की इतरांशी ते शेअर करावे वाटते. आणि हे वाटणे तसे स्वाभावीक आहे. 

थोडे असंबंध वाटेल पण मी माझ्या दोन गझलेतील दोन दोन शेर देतो. जरा लक्ष देऊन वाचावेत. 

१) सत्तेवरती पाप बैसले

   सलाम करण्या पुण्य वाकले

   भ्रुणहत्येच्या सुपारीस का

   डॉक्टरची फी म्हणू लागले? 

२) मी हवा होईन तू हो गंध मातीचा

   दरवळू दे मार्ग अपुल्या वाटचालीचा

   वेदना घोंघावते अंतिम क्षणाला पण

   काळ वसतो डॉक्टरांच्या भरभराटीचा

शायर किंवा कवी हा समाजात रहात असल्यामुळे सामाजिक परिस्थितीचे प्रतिबिंब साहित्यात येणे हे अपरिहार्य आहे. डॉक्टरांच्या पैसे कमावण्याच्या लालसेबद्दल अनेक किस्से सर्वश्रूत आहेतच. अमीरखानच्या "सत्त्यमेव जयते" या एका टीव्हीवरील शो मधून हा विषय खूप प्रभावीपणे हाताळला गेला आहे.  वरील दोन (डॉक्टरावरील) शेरांचा जन्म यातूनच झाला आहे. अजून एक माझा अतिशय जळजळीत शेर याच विषयावर आहे. तो सापडला नाही वर पोस्ट करण्या साठी. मी त्या शेरातून असे म्हटले आहे की या महागाईच्या जमान्यात जगणे तर महाग आहेच पण मरणे त्यावरून महाग आहे; कारण मृत्यूच्या महामार्गावर जागोजागी डॉक्टरांचे टोल नाके आहेत. हे भाव सर्वांच्याच मनात असतात थोड्याफार प्रमाणात.

आपणास वाटत असेल की मी हे सर्व येथे सांगण्याचे प्रयोजन काय? एखादी प्रचलीत गोष्ट घडणे म्हणजे शेअर करण्यासारखी बातमी होऊ शकत नाही. उदा: कोळश्याच्या खाणीत कोळसा सापडणे ही बातमी होऊ शकत नाही. पण त्यात एखादी हिरकणी सापडली तर! नक्कीच सांगण्याजोगी बातमी होते.

मला नेमका हाच अनुभव आला जो मी आपल्यांशी शेअर करत आहे. डॉ. अपर्णा फडके यांच्या वॉलवर मी फेरफटका मारताना कांही खास वाचण्यात आले. या लेखणावरून असे वाटते की अपर्णा या स्त्रीरोग तज्ञ म्हणून कार्यरत असल्या तरीही त्यांच्यातील माणूस आणि माणुसकी सदैव जागी असते. पेशा करत असताना त्यांना जे भावनीक अनुभव येतात ते त्या आपल्या रोजिनिशीत लिहून ठेवतात. आणि ते अनुभव आपल्या फेसबुकच्या वॉलवर पोस्ट करतात. हे लिखाण वाचून मी चकितच झालो. यातून त्यांचे हळूवार मन प्रतिबिंबित होते. प्रसंग साधे आणि छोटे छोटेच आहेत. बघा किती ह्रदयस्पर्षी आहेत ते! मी अपर्णांच्या हळूवार मनाला सलाम करत त्यांचे लिखाण पूर्वानुमतीने देत आहे.

<strong>कळा या लागल्या जीवा " ....(२ )      

थोडेसे रोजनिशीतुन ....

      

सगळे खिसे खाली करून पेशंटच्या नवर्याने काढलेल्या चुरगाळलेल्या नोटा पाहून मनही तेवढेच चुरगाळले गेले ! त्याचं नोटा सिस्टरकडून सरळ करून त्याला परत दिल्या ! नाही घेऊ शकले मी कांही त्यांच्याकडून ..... नोटा सरळ केल्या पण मन तसेच सरळ कसे करू ? हि सामाजिक विसंगती सरळ रेषेत कशी आणू .... 

सुनंदा ..  वय ६० , चेक करताना तिच्या तळहाताच्या खरबरीत स्पर्शाने ह्रुदयासच चरे पडले व नकळत शब्द निघाले ..." किती कष्ट करतेस ग , थोडे तेल लावून झोपत जा रात्री , जरा तरी मऊ पड़तील " ! 

माझ्या तिच्या हातावर फिरणार्या हातास घट्ट पकडून दुसरा हात माझ्याच डोक्यावर ठेवत " माझ लेकरू ग ते , लई मोठ होशील बघ , माझ कष्ट कुठवर तरी  पोहोचल , जाणवल याचाच आनंद लई झाला बघ ! खरच आनंदली होती ती .... कष्टकरी हातातले ते आशीर्वादाचे सामर्थ्य पाहून थक्क झाले मी .. कष्टाने थकलेले हात प्रेमाने मात्र ओथंबतच होते .... कुठे तक्रार नाही , कसले रडगाणे नाही ....कितीकिती शिकावं तिच्याकडून !! 

४० वर्षाची गोड सीमा  .. 

चेक करता करता History विचारली

मिस्टर काय करतात ? 

कान तिच्याकडे होते , , उत्तर नाही म्हणून वर पाहिले .... तर क्षणांत डोळ्यात आसवांची भरलेली विहीरच !! 

तिला सावरणार तेवढ्यात तीरासारखे तिचेच शब्द घुसले ह्रदयात .... 

Mam , ९३ ब्लास्ट मध्ये गेले पहा , मला व दोन छोटया मुलीना एकटे सोडुन .. " चुक कुणाची सज़ा कुणाला , नियतीचा डाव कधि  कळेल का कुणाला " !! 

काय व कशी समजुत घालु -- तिनेच मग डोळे मिटले क्षणभर आणि पापणयानी विहीर बंद करुन टाकली .. हे दिव्य सामर्थ्य फक्त स्त्री मधेच असू शकते .....

अपर्णा .......