सांजवेळी चाळवू या

पेलले ओझे,जिवाचा
शीण थोडा घालवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

जे घडावे ते न घडले
प्रक्तनाचा खेळ सारा
भोगला होता किती तो!
भावनांचा कोंडमारा
जिंकली आहे लढाई
चल तुतारी वाजवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

चैन म्हणजे काय असते?
हे कुठे माहीत होते?
पोट भरण्या घाम आणि
कष्ट हे साहित्य होते
भोगले अन्याय जे जे
चल जगाला ऐकवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

वेदना भोगीत चेहरा
नाटकी हसराच होता
मुखवट्याच्या आत दडला
तो कुणी दुसराच होता
लक्तरे शोकांतिकेची
चावडीवर वाळवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

दोन असतील फक्त नोंदी
जन्मलो मेलो कधी त्या
आत्मवृत्तातील पाने
का अशी कोरी विध्यात्या?
मोकळ्या पृष्ठावरी चल
दु:ख थोडे गोंदवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

हे कवडशा सांगतो मी
तू घरी येऊ नको रे!
मस्त काळोखात जगतो
तू दया दावू नको रे
तेवला नाही कधी जो
दीप तोही मालवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र.९८९०७ ९९०२३