भाव विठुचे दाटले

वाट धरिता पंढरीची
दु:ख सारे आटले
विसरुनिया मोहमाया
भाव विठुचे दाटले

ज्ञानया तुकया आले अन्
तेज दिंडीस लाभले
टेकुनी माथा, फुलांनी
पालखीला सजवले
भजन गजरी धुंद सारे
भान कोणा कोठले?
विसरुनिया मोहमाया
भाव विठुचे दाटले

भक्तिमय सारेच झाले
टाळ, मृदंग अन् वीणा
शोध घेता सापडेना
एकही मन विठुविना
किर्तनी रंगून सारे
पुण्यमार्गी लागले
विसरुनिया मोहमाया
भाव विठुचे दाटले

घालण्या मार्गात रिंगण
वारकरी सरसावले
पाहुनिया दृष्य सुंदर
देवही भारावले
पुष्पवृष्टी वरुन होता
धन्य भक्ता वाटले
विसरुनिया मोहमाया
भाव विठुचे दाटले

वारकरी चौफेर दिसती
आसमंत भरुनी वाहिला
आतुरल्या त्यांच्याच नयनी
सावळा मी पाहिला
दो

दिव्य झाले वस्त्र अंगी
होते जुने जे फाटले
विसरुनिया मोहमाया
भाव विठुचे दाटले

चंद्रभागी वाळवंटी
वारकरीगण झोपले
सर्व नेत्री स्वप्न एकच
नाते विठुशी गुंफले
अंगणी छायेत हरीच्या
ब्रह्म त्यांना गावले
विसरुनिया मोहमाया
भाव विठुचे दाटले

निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

सांजवेळी चाळवू या

पेलले ओझे,जिवाचा
शीण थोडा घालवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

जे घडावे ते न घडले
प्रक्तनाचा खेळ सारा
भोगला होता किती तो!
भावनांचा कोंडमारा
जिंकली आहे लढाई
चल तुतारी वाजवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

चैन म्हणजे काय असते?
हे कुठे माहीत होते?
पोट भरण्या घाम आणि
कष्ट हे साहित्य होते
भोगले अन्याय जे जे
चल जगाला ऐकवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

वेदना भोगीत चेहरा
नाटकी हसराच होता
मुखवट्याच्या आत दडला
तो कुणी दुसराच होता
लक्तरे शोकांतिकेची
चावडीवर वाळवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

दोन असतील फक्त नोंदी
जन्मलो मेलो कधी त्या
आत्मवृत्तातील पाने
का अशी कोरी विध्यात्या?
मोकळ्या पृष्ठावरी चल
दु:ख थोडे गोंदवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या

हे कवडशा सांगतो मी
तू घरी येऊ नको रे!
मस्त काळोखात जगतो
तू दया दावू नको रे
तेवला नाही कधी जो
दीप तोही मालवू या
ये सखे पाने स्मृतीची
सांजवेळी चाळवू या


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र.९८९०७ ९९०२३