चिरतरुणी तू, तुझ्या जीवनी
काळ पुढे का सरकत नाही?
रूप देखणे, तुझे हासणे
कधी खरे वय सांगत नाही
निळ्या चांदण्यातली सावली
असेच वर्णन तुझे करावे
तुला मिळू दे लाख पौर्णिमा
आवसेचे अस्तित्व नसावे
क्षितिजाच्याही पुढे नांद तू
तोड चौकटी रुढी-प्रथांच्या
घेत भरारी तिथे जा, जिथे
झळा नसाव्या उष्ण व्यथांच्या
कस्तुरीसही हवा हवासा
गंध तुझ्यातिल तारुण्याचा
वसंत रेंगाळतो तुजसवे
छंद तयाला धुंद व्हायचा
देव पावला नसूनसुध्दा
खाष्ट ऋषीला राग न शिवला
तपोभंग केलास मेनके!
तरी भाळुनी मधाळ हसला
गुलमोहरलो, जरी पाहिले
ओझरते मी तुला एकदा
शब्दांकित कवितेत करोनी
रोज वाचतो तुला कैकदा
निशिकांत देशपांडे. मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
